Sandmana nie trzeba przedstawiać żadnemu szanującemu się miłośnikowi sztuki komiksowej. Brytyjski pisarz Neil Gaiman na początku dwudziestego pierwszego wieku stworzył jedną z najczęściej nagradzanych, najbardziej inteligentnych i wciągających postmodernistycznych serii komiksowych. W tym słynnym dziele autor Nigdziebądź połączył ze sobą różne gatunki literackie – grozę, dramat obyczajowy, powieść drogi, czerpiąc przy tym pełnymi garściami z Biblii, przeróżnych mitologii (szczególnie nordyckiej) i znanych baśni. Niewątpliwym plusem owego tytułu jest osadzenie akcji cyklu w uniwersum DC Comics, stąd gościnne występy różnych postaci z tego świata, choćby Johna Constantine’a czy Marsjańskiego Łowcy. Największą zaletą Sandmana jest natomiast kreacja członków rodu Nieśmiertelnych i osobliwych mieszkańców Krainy Snów.

Tytułowy Dom Szeptów to tajemnicza budowla, którą niepodzielnie włada afrykańska bogini miłości, Erzulie Freda Dahomey. Potężne bóstwo organizuje specjalną uroczystość dla swoich wiernych wyznawców, na którą zostaje zaproszony krokodyli bóg uzdrawiania, Wuj  Poniedziałek.  Dahomey całkiem słusznie podejrzewa, że jej  siostrzeniec Szankpanna – przeklęty Bóg Ospowatych, knuje coś złowieszczego. W tak zwanym międzyczasie dwie młode, zakochane w sobie dziewczyny Latoya i Maggie grają z młodszymi siostrami w niepozorną grę. Maggie jest w posiadaniu notesu należącego do wspomnianego Szankpanna. Zły demon przejmuje kontrolę nad ciałem Latoyi i zaczyna siać śmiertelną zarazę. Dahomey i Wuj Poniedziałek ruszają tropem groźnego bóstwa, przypadkowo trafiając do samego Śnienia.

Właśnie  wizyta w Śnieniu oraz spotkanie z jego niecodziennymi bohaterami, w szczególności z Kainem i Ablem, okazało się strzałem w dziesiątkę. Wydarzenia rozgrywające się w Krainie Snów pokrywają się z tymi, które obserwowaliśmy w pierwszym tomie nowego cyklu Śnienie. Fantasmagoryczną rzeczywistością włada okrutny Sędzia Stryk, a posłuszni woli zaginionego władcy krainy (Daniela) ukrywają się przed terrorem sędziego. Jeszcze lepsze wrażenie sprawiają nawiązania do najsłynniejszych dzieł Gaimana Amerykańskich Bogów i Chłopaków Anansiego. Akcja recenzowanej opowieści rozgrywa się w dusznym Nowym Orleanie, a pisarka z wielką pieczołowitością opisuje afroamerykańską społeczność voodoo i starych bogów, spragnionych nowych wyznawców. Widać to przede wszystkim w niesamowitej historii Wuja Poniedziałka, przywiezionego na Karaiby przez afrykańskich niewolników. Niestety nieco gorzej wypadają perypetie dwójki zakochanych w sobie dziewczyn, które są zbyt przewidywalne i w porównaniu z fantastyczną opowieścią Erzulie dość schematyczne i nudne.

Podobnie,  jak w swych wcześniejszych książkach (m. in. wydanej w Polsce powieści W kole stań, dziewczyno), w rzeczonym komiksie Hopkinson porusza problematykę nierówności społecznych, kwestii rasowych i kulturowych oraz seksualności i wyzwoleniu kobiet. Mamy tu do czynienia z czystą miłością homoseksualną, która jest w stanie przezwyciężyć nawet makabrycznego demona. To także ciekawa historia o życiu pozagrobowym, nadziei, przekleństwie i zabobonach.

Ilustracje Dominike DOMO Stanton dobrze oddają ducha wstrząsającej opowieści o karaibskich bóstwach, choć ich autor nie ustrzegł się kilku dość widocznych błędów. Amerykański grafik ma problemy z perspektywą i skupieniem się na detalach drugiego planu. Świetnie w jego wykonaniu wypada Wuj Poniedziałek oraz podstępny Szankpanna. Dużą rolę odgrywa także dobrze  dobrana kolorystyka Johna Raucha – dominujące barwy to różne odcienie zgniłej zieleni, fioletu, sepii i brązu. Mocno niepokojąca jest także okładka pierwszego tomu Domu szeptów.  

Rzeczony wolumin należy uznać za ciekawy projekt, który (miejmy nadzieję) rozwinie się w bardziej interesujący i oryginalny tytuł.