Dawid Ogrodnik – mimo swoich 36 lat – ma na koncie wyraziste kreacje aktorskie. Grał Sebastiana „Rahima” Salberta z Paktofoniki w Jesteś Bogiem, chorego na czterokończynowe mózgowe porażenie dziecięce Mateusza Rosińskiego w dramacie Chce się żyć czy Tomka Beksińskiego w Ostatniej rodzinie. Koniec gry, czyli wywiad-rzeka, który z Dawidem Ogrodnikiem przeprowadził Damian Jankowski, pokazuje, że życie aktora poza filmem i sceną jest równie wielowymiarowe i wyraziste jak role i postacie, w które się wcielał.

W książce otrzymujemy oczywiście to, czego należałoby się spodziewać – historię życia Dawida od dzieciństwa w Wągrowcu, przez Liceum Muzyczne w Poznaniu, po studia aktorskie w Krakowie. Czytamy o grze na klarnecie i pierwszych sukcesach, wyborze szkoły teatralnej zamiast ścieżki muzycznej, a później o nie tak łatwej pracy w świecie filmowym. W tej opowieści kryją się jednak dodatkowe wątki.

Mando

Drugim dnem w książce jest zdecydowanie opowieść o zawodzie aktora. Najpierw są studia – zderzenie z rzeczywistością młodego, pełnego iluzji, wrażliwego człowieka i dużo dodatkowej pracy, aby nauczyć się wymarzonej profesji. Następnie pierwsze role – pełne poświęceń, ale doceniane. Później nagrody, sława, prestiż…

Na kolejnym, głębszym poziomie Końca gry dostajemy opowieść o pracy nad sobą. Przez wywiad przewijają się tematy bicia, prób molestowania, używek, mobbingu. Słyszymy o długoletniej terapii, o narzędziach do funkcjonowania na co dzień, o radzeniu sobie z rzeczywistością, mimo całego tego bagażu. O tym, jak trudne doświadczenia potrafią zmotywować do pracy nad własną psychiką i emocjami, żeby ostatecznie życie stało się choć trochę łatwiejsze.

Chociaż o niektórych historiach dowiadujemy się mimochodem, z wywiadu wynurza się spójna postać człowieka, aktora, ojca. Człowieka, który ma nowe pomysły i plany, a przed sobą jeszcze spory kawałek życia. Szczególnie że książka kończy się cytatem z Szekspira: “(...) wiemy, czym jesteśmy, ale nie wiemy, czy możemy się stać”.