Przyjmuje się, że belle époque – piękna epoka – trwała od około 1870 roku do wybuchu pierwszej wojny światowej. Zdaje się, że swoją najpiękniejszą formę przyjęła właśnie w Paryżu, który w ówczesnym czasie był traktowany jak stolica świata – miejsce, gdzie wypadało i należało bywać. Miasto świateł z przełomu wieków kojarzy nam się często z artystyczną bohemą, która królowała w dzielnicach Montmartre i Montparnasse, oraz szaloną zabawą w Moulin Rouge i tańczonym tam kankanem. Jednak Paryż belle époque oferował – i skrywał – znaczenie więcej.

Stolica Francji już ponad sto lat temu przyciągała jak magnes nie tylko turystów, artystów i naukowców, lecz także zwykłych ludzi, których kusiła obietnica lepszego życia, sukcesu albo… grzechu. „Paryż wchłaniał, kusił i czarował, kto tracił instynkt samozachowawczy, lądował na samym dnie, a kto umiał oddzielić blichtr od tego, co najważniejsze, odnosił sukces” – piszą autorki książki Paryż belle époque. Sekrety miasta świateł. Z pewnością to właśnie ludzie – zarówno rodowici Francuzi, jak i cudzoziemcy ze wszystkich stron świata – sprawili, że w Paryżu pod koniec XIX i na początku XX wieku nastąpił niezwykły rozwój artystyczny, naukowy, technologiczny i przemysłowy. W mieście świateł nie brakowało barwnych postaci, skandali czy rewolucyjnych poglądów. Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się kabarety, spektakle teatralne i operowe, a także często organizowane wystawy dzieł sztuki. Uwagę przyciągały pierwsze telefony, samochody, samoloty i luksusowe pociągi. Niezwykle popularne były kawiarnie i bistra, w których można było napić się kawy lub czegoś mocniejszego – w belle époque raczono się przede wszystkim absyntem, alkoholem zwanym zieloną wróżką.

Źródło: Rebis

Paryż miał jednak swoją ciemną stronę. Wielkomiejski szum zagłuszał głosy nędzarzy, prostytutek i robotników z trudem zarabiających na chleb. Ubogie dzielnice sąsiadowały z eleganckimi bulwarami, a w gazetach wzmianki o balach, na których bawili się najbogatsi, umieszczano obok informacji o kolejnych wypadkach w fabrykach, zabójstwach, oszustwach i kradzieżach.

Małgorzata Gutowska-Adamczyk i Marta Orzeszyna, jak same przyznały we wstępie do swojej książki, są zakochane w Paryżu i zachwycone tym miastem. Jednak w ich opowieści nie brakuje obiektywnego spojrzenia na światową stolicę z przełomu wieków. Autorki opisują największe dokonania, piękne budynki, wybitne postacie i ich dzieła, ale też zaglądają w najmroczniejsze zakamarki miasta świateł. Dzięki temu Paryż belle epoque. Sekrety miasta świateł staje się niezwykłym kompendium, zachęcającym do dalszego eksplorowania tej niejednoznacznej metropolii.