On jest uchodźcą z Syrii. Całymi dniami przemierza ulice Bejrutu jako forpoczta ciężarówki zbierającej złom. Anonsuje więc monotonnym tonem, że mieszkańcy mogą oddawać niepotrzebne „żelazo, miedź, bateryjki”. Zarobione pieniądze nie starczają nawet na wyjście z kryzysu bezdomności. Ona przyjechała do Libanu z Etiopii. Jest domową opiekunką starszego wojskowego, który pogrąża się w odmętach demencji. Dziewczyna nawet go lubi, dopóki poszarpane połączenia neuronów nie podpowiedzą seniorowi, że jako wampir musi znaleźć sobie ofiarę. Oboje są obywatelami drugiej kategorii. Ahmed stale spotyka się z niechęcią wobec Syryjczyków. Tu ktoś go zaczepi na ulicy, tam ochroniarz nie wpuści do pośredniaka. Pozostaje systemowo poszkodowany - jedynie uchodźców z jego kraju obowiązuje godzina policyjna. Paszport Mehdii zaś skonfiskował przemytnik imigrantów. Nie pozostawia on złudzeń: stała się współczesną niewolnicą. I jeszcze jedno: podludzie nie mają prawa do miłości. Najwyżej do pokątnego seksu w oputoszałej uliczce. Reżyser, Wissam Charaf, uważnie obserwuje kolejne kręgi piekieł nietolerancji, braku perspektyw, wykluczenia. Jednak ucieka od posępnego realizmu. Film przypomina okrutną, ale niepozbawioną poczucia humoru, współczesną baśń. Mehdia i Ahmed chcą jedynie normalnie żyć, pracować, kochać. W swoim milczeniu, ale i czystości ducha, przypominają nieco bohaterów kina Akiego Kaurismakiego. Z jedną różnicą: nawet w pogrążonej w kryzysach Europie łatwiej jest wskrzesić w ludziach nadzieję i resztki solidarności. Na polepionym z trudnej historii Bliskim Wschodzie Charaf znajduje morze bólu. I jedno czyste uczucie.