Szczęście dla początkujących na papierze ma wszystko, co powinno przełożyć się na przynajmniej solidny film – podobno dobry pierwowzór literacki, sympatyczną obsadę, akcję dziejącą się w dziczy i grupę dość różnorodnych postaci. To wygląda na samograj, a jest pasmem niepowodzeń, wynikających z fatalnego scenariusza i bezmyślnej reżyserii. Tak naprawdę nic tu nie działa, a niezła obsada – na czele z Ellie Kemper – jest zagubiona i marnowana.

Komedia romantyczna działa wtedy, gdy jesteśmy w stanie uwierzyć w rodzące się na ekranie uczucia. Tego w tym filmie nie uświadczymy. Finalnie twórcy informują, że dwie osoby podczas wyprawy nawiązały głębszą relację emocjonalną, co jest totalnie od czapy. Nie było w tym ani przygotowania fabularnego, ani głębszego sensu, ani rozsądnego, skrupulatnego pogłębiania tej relacji. Jest ona prowadzona jednostajnie i na pewno nie romantycznie. To jest naprawdę wyczyn – zepsuć coś tak prostego i oczywistego. Stąd też kulminacja tego filmu wypada po prostu głupio. Do tego jeszcze dochodzi tania manipulacja emocjami (ujawnienie choroby mężczyzny), która wywołuje śmiech zażenowania.

Czy to jest komedia? W ogóle nie ma tu humoru. A przecież mamy grupę dziwacznych postaci podczas wspólnej wyprawy w dziczy. Ile tu potencjału na zwariowane przygody, humor sytuacyjny i naturalnie wplecione gagi! A nic się nie dzieje. Nie ma nawet prób rozbawienia widzów. Twórcy nie rozumieją, jak powinien działać humor na ekranie. Nie potrafili stworzyć wesołej historii, która jest w stanie poruszyć serca. 

Szczęście dla początkujących ratuje trochę sytuację pojedynczymi scenami i obsadą, ale to za mało. To film katastrofalnie wręcz nieudany. Nie spełnia nawet podstaw gatunku, którymi raczą nas najbardziej sztampowe komedie romantyczne. Unikać jak ognia.