Zamek z piasku to nowy film Netflixa w reżyserii Matty'ego Browna. Libańska produkcja wzięła na tapet motyw opuszczonej wyspy i rodziny, która na niej utknęła. Intryga zagęszcza się w momencie, gdy nieznane siły zaczynają wpływać na perypetie rozbitków i utrudniać im życie. Opowieść kryje w sobie dodatkowy, głębszy przekaz.

To recenzja bezspoilerowa, choć w dalszej części tekstu pojawi się fragment, który zdradza istotne informacje (nie obawiajcie się – zostaniecie przed nim ostrzeżeni). Niemożliwe jest bowiem mówienie o Zamku z piasku bez wspomnienia o pewnym zwrocie akcji. To właśnie on kompletnie zmienia sposób patrzenia na tę produkcję. 

fot. Netflix

Zamek z piasku potrafi zdołować. Seans jest mało przyjemny, choć zobaczycie wiele pięknych ujęć. Uderzy Was poczucie beznadziei, osamotnienia, kompletnej rezygnacji. Spodziewacie się rajskiej wyspy z malowniczymi zakątkami? To ogromna połać niemal pustego terenu, na którym wyróżnia się jedynie ledwo działająca latarnia morska. Operatorowi należą się słowa uznania, bo sprawił, że na całość patrzy się z (nie)przyjemnością.

Trudno powiedzieć coś więcej o postaciach. Ojciec jest zaradny, matka również się stara, córka buja w obłokach i za sprawą dziecięcej kreatywności walczy z samotnością, a buntowniczy chłopak ma dość wierutnych kłamstw, bo wolałby usłyszeć prawdę na temat sytuacji, w której się znajdują. Relacje między bohaterami nie zmieniają się zbytnio w ciągu trwania filmu. Zamek z piasku jest pełen emocji – nie przekazuje ich jednak za pomocą rzewnych dialogów czy ekspresji aktorskiej. Najbardziej daje o sobie znać przygnębiający klimat.

fot. Netflix

To nie jest horror, choć momentami go przypomina. W pewnym momencie na wyspie zaczynają dziać się dziwne rzeczy – postukiwanie szklanek, malunki na ścianach latarni, wariujące urządzenia. Poza tym w wodzie grasuje coś niebezpiecznego. Film Matty'ego Browna potrafi trzymać w napięciu, ale nie ma tu typowych straszaków. Groza jest budowana za pomocą klimatu. Każda kolejna godzina spędzona na wyspie zwiększa desperację, która drzemie w bohaterach.

Po opisie filmu można się spodziewać, że będzie on opowiadać o próbie przetrwania na bezludnej wyspie. To tylko po części prawda. Nie liczcie na typową historię o ludzkiej zaradności. Zamek z piasku jest pełen początkowo niezrozumiałej symboliki i psychodelicznych momentów, które pasują do obrazu zaszczucia i rozpaczy. Niestety produkcja potrafi też wyjątkowo znużyć. Tempo wydarzeń jest wolne, a na ekranie niewiele się dzieje. Tajemnica wyspy ciekawi, ale wiemy zbyt mało, żeby bawić się w rozwiązywanie zagadki. Widać jednak, że reżyser chciał, by oglądający wczuł się w sytuację bohaterów.

To nie jest lekkie dzieło, które uprzyjemni Wam wieczór. To opowieść, którą należy pochłonąć i przetrawić.

fot. Netflix

UWAGA NA SPOILERY

KONIEC SPOILERÓW

fot. Netflix

Końcowy przekaz Zamku z piasku mocno porusza, ale trudno przymknąć oko na pewne mankamenty filmu. Twórcy poświęcili mało czasu swoim bohaterom, przez co nie potrafimy się do nich przywiązać. W produkcji jest dużo dłużyzn i momentów, gdy nie wiadomo, co się dzieje. Reżyser nie skupił się na rozwoju postaci, bo bardziej interesował go klimat opowieści i symbolika.

Uważam, że to ciekawa produkcja. Zyskała w moich oczach dzięki zakończeniu – bez niego byłby to nudny, choć ładnie nakręcony obraz ludzkiej rozpaczy i samotności. Film rzuca światło na ważny i poruszający wątek, czym prowokuje do przemyśleń. Pod koniec możemy poczuć się jak bohaterowie –  osamotnieni i postawieni przed problemem, na który nie mamy kompletnie wpływu. To dołująca, ale ważna historia. Warto się z nią zapoznać w domowym zaciszu i w odpowiednim dla siebie momencie.