Pauline Kael (1919 – 2001) była jedną z najbardziej wpływowych i zaangażowanych krytyczek filmowych w historii kina. Przez ostatnie trzy dekady XX wieku miała większy wpływ na dobry odbiór filmu amerykańskiego niż jakakolwiek inna osoba – powiedział o niej Roger Ebert, inny wybitny krytyk. W tym właśnie okresie na łamach „The New York Times’a” bezwstydnie wyznawała swoją miłość do kina, witała narodziny nowych talentów i niemal łamała reżyserskie kariery. Swoim piórem (nigdy nie pisała na maszynie) potrafiła uratować przed złą passą dzieła, w których nikt początkowo nie dostrzegał innowacyjności (np. „Bonnie i Clyde” Arthura Penna). Ale gdy film jej nie przekonał, nie wahała się odsądzić go od czci i wiary, nawet jeśli powszechnie okrzyknięto go arcydziełem jak „Shoah” czy „2001: Odyseja Kosmiczna”. Spytana o swoje największe osiągnięcie, sama krytyczka wyznała: To że przeżyłam. Film jest porywającym zapisem niełatwej drogi na szczyt Pauline Kael: konieczności odnalezienia się w zdominowanym przez mężczyzn środowisku filmowym, samotnym wychowywaniu córki, ale też choroby Parkinsona, na którą cierpiała od 1980 roku. Jest również próbą ukazania jej wielopłaszczyznowego fenomenu i dziedzictwa poprzez dziesiątki bardzo skrajnych opinii najważniejszych filmowców XX wieku i archiwalne materiały filmowe. Jest wreszcie opowieścią o kształtowaniu się jej stylu, wypracowywaniu autorskiego głosu i wierności podstawowemu doświadczeniu – seansu kinowego. Narratorką filmu jest Sarah Jessica Parker. [opis festiwalowy]