Choć tomy serii o przygodach Asteriksa i Obeliksa wydawano w różnym czasie, wiele z nich bezpośrednio nawiązuje do poprzednich historii. Tak właśnie jest w przypadku komiksu Asteriksa i Gotów, pierwotnie wydanego w 1963 roku, który bezpośrednio łączy się z wcześniejszą częścią zatytułowaną Asteriks i Złoty Sierp.

Nowa seria wydawnicza Egmontu poświęcona Asteriksowi to 96-stronnicowy album w sztywnej oprawie, który zawiera nie tylko opowieść Asteriks. Asteriks i Goci. Tom 3, ale także sporo informacji dodatkowych, które rzucają więcej światła na rys historyczny, ramy czasowe i nastroje polityczne, jakie panowały w czasach, kiedy duet Goscinny-Uderzo tworzył tę opowieść. A przypomnę – prace nad nią rozpoczęły się w 1959 roku.

Fabuła pełna zwrotów akcji i humoru

Historia rozpoczyna się w typowym dla serii humorystycznym tonie, ale szybko nabiera tempa. Czytelnik dowiaduje się, że w okolicy grasują Goci – tajemniczy i groźni wojownicy z północno-wschodnich krain. Mają oni plan porwania najlepszego druida na Zjeździe Druidów, by wykorzystać jego umiejętności w celu stworzenia mikstury supermocy. Dzięki niej zamierzają podbić zarówno Rzym, jak i Galię.

Jak łatwo się domyślić, Panoramiks ze swoim wywarem dającym nadludzką siłę, wygrywa spotkanie druidów, a tym samym zwraca uwagę Gotów. Zostaje przez nich uprowadzony. Asteriks i Obeliks wyruszają w pościg, co prowadzi do wielu komicznych sytuacji, w tym pomylenia ich przez rzymskich żołnierzy z hordą Gotów. W typowym dla serii stylu nie brakuje zamieszania, absurdalnych wydarzeń i ostatecznego triumfu głównych bohaterów. Historia kończy się tradycyjnie wielką ucztą w galijskiej wiosce.

Historyczne i kulturowe tło Asteriksa i Gotów

Asteriks. Asteriks i Goci. Tom 3 jest szczególnym tomem w serii nie tylko ze względu na swoją fabułę, ale także z uwagi na kontekst historyczny, który odcisnął piętno na sposobie przedstawienia Gotów. Po II wojnie światowej w Europie wciąż żywe były negatywne uczucia wobec Niemców, co znalazło odzwierciedlenie w humorystycznym przedstawieniu tej grupy w albumie. Co ciekawe, autorzy komiksu nie mszczą się na narodzie niemieckim za ich zbrodnie na ludzkości popełnione w czasie II wojny światowej. Z punktu moralnego mogłoby to być uzasadnione, obaj stracili część swojej rodziny, krewnych w niemieckich obozach zagłady. Zamiast tego Goscinny i Uderzo przedstawiają Niemców, znaczy się Gotów, w humorystyczny sposób, ale równocześnie uwypuklają wszelkie karykaturalne zachowania tej nacji.

Goci w komiksie mają hełmy z charakterystycznymi szpiczastymi zakończeniami (pickelhauba), które kojarzą się z pruskimi żołnierzami. Ich sztandary przypominają wzory używane przez nazistowskie Niemcy, choć bez swastyki, a jeden z przywódców Gotów jest wyraźnie wzorowany na Otto von Bismarcku, kanclerzu Prus i architekcie zjednoczenia Niemiec w XIX wieku.

fot. naEkranie.pl

Elementy te wydają się bardziej humorystyczne niż obraźliwe. Można je postrzegać jako część artystycznego kontekstu epoki.

Jednym z największych atutów albumu jest humor – sytuacyjny i językowy. Przy Gotach widoczna jest gotycka czcionka, co w zabawny sposób oddziela ich od innych grup w komiksie. Podczas gdy czytelnik doskonale rozumie, co mówią, bohaterowie – Galowie, Rzymianie i Goci – nie mogą się nawzajem porozumieć, co prowadzi do licznych gagów. Nie zabrakło również błyskotliwego zwrotu akcji.

Asteriks. Asteriks i Goci. Tom 3 to świetnie skonstruowana fabuła, barwne postaci, inteligentny humor i mistrzowska kreska. Choć historyczny kontekst oraz aluzje do niemieckiej kultury mogą budzić mieszane uczucia, warto pamiętać, że powstawały one w konkretnych okolicznościach historycznych, które wpłynęły na ich ostateczny kształt. O czym zresztą dowiadujemy się z całej okołokomiksowej otoczki, która znajduje się w niniejszym albumie w tegorocznym wydaniu.

Zobacz także:

-

Asteriks. Biały Irys - recenzja komiksu

-

Asteriks i Obeliks: Imperium Smoka - recenzja filmu