Niezwykle kolorowa i zwariowana okładka projektu Magdaleny Babińskiej momentalnie wprowadza nas w charakter powieści Do jasnej Anielki. Balkony i demony, równie kolorowy i szalony. Oto Aniela Jasna. Jest wiedźmą, z pozoru niepozorną, taką „od kwiatków”. Niby nic, zwłaszcza w oczach o wiele potężniejszych wiedźm i magów z Wiedźmowej Rady Osiedla, którzy skupiają się na wielkim biznesie, urbanizacji i interesach z półświatkiem, a ściślej mówiąc, na manipulacji ludźmi ze stołków kierowniczych we wszystkich wymienionych dziedzinach. Aniela ma tylko okulary, przez które potrafi dostrzegać problemy roślin, a pod ręką zawsze magiczny sznureczek, spryskiwacz i nożyczki. Jednak okaże się, że to właśnie jej przypadnie w udziale walka z demonem spoza naszego Kręgu, Kościejem Suchotnikiem, podstępnie przybywającym pod postacią suchych, rozcapierzonych liści. Kościej sprowadza na świat suszę totalną. Cóż to takiego – ot, parę uschniętych kwiatków na balkonie, powiedzielibyście. Tak samo zlekceważyła niepokój Anieli Osiedlowa Rada, ale spróbujcie żyć na pustyni… Kto wesprze Anielę w nierównej walce? Gość z innego wymiaru, dosyć niechętnie i pogardliwie nastawiony do zastanej rzeczywistości? A może wspomoże ją ekscentryczny sąsiad i równie ekscentryczny koci chowaniec?

Źródło: Prószyński i S-ka

Stawiałabym na całą trójkę, bo perypetie Anieli – nawet te większego kalibru (patrz: walka z Kościejem Suchotnikiem) czy nieco mniejsza, ale nie mniej spektakularna potyczka z tulipanami, które zmieniły się w gryzipany (a wierzcie mi, zębiska miały ogromne)  – bledną na tle jej przemyśleń i bogatego anturażu, pełnego osobników wszelakich, ludzkich i nieludzkich, opisanych z taką werwą, że oko bieleje. Od wielkich "rekinic biznesu", do których zalicza się matka Anieli, przez nader plastyczne sylwetki zadufanych w sobie wiedźm i czarodziejów oraz wspomnianego szalonego sąsiada Demonicjusza, ekstrawaganckiego pisarza grozy, potrafiącego paradować w futrze i kolczastym wianuszku na głowie, po domowników Anieli. Z domowników panny Jasnej na pierwszy plan wysuwa się oczywiście kot Grażyna, stworzenie o niewyparzonym pysku i przedziwnych upodobaniach (obżeranie się kebabem po północy, harleye i opera), a po nim istoty, które wiedźma balkonowa niechcący stworzyła, w tym bardzo przerośnięta biedronka imieniem Mszycożerca, latające duszki ogórków Łajduszki, katujące uszy jedną jedyną piosenką Backstreet Boys, dygający Pan Pelargonia oraz pewien zamiokulkas, który nie kwitnie, ale za to umie pić bruderszaft. Mam wrażenie, że wyobraźnia Sylwii Dec nie zna granic...
Miejscami jej bohaterowie wydają się nieco przerysowani, ale odrobina karykatury i niezłej satyry na społeczeństwo jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Balkony i demony są kolorowe, rozbuchane życiem wszelakim, nieco chaotyczne, ale okiełznane, z ekologicznym przesłaniem, które wnika w czytającego niezauważenie, jak porządne czary-mary wiedźmy balkonowej.

Tytuł powieści jest majstersztykiem – nie dosyć, że Do jasnej Anielki na cześć bohaterki Anieli Jasnej, to jeszcze jakże chwytliwe Balkony i demony.

Debiut Sylwii Dec wiele obiecuje na przyszłość – lekkość pióra, bystre oko uważnego obserwatora rzeczywistości, przedstawionej w nieco krzywym zwierciadle, dużo humoru, nutę melancholii i wiele zieloności, bez której byłoby nam trudno żyć. No i ostrego języczka kota Grażyny, nie zapominajmy o nim! Chcemy więcej Grażyny, kochającego pieśni operowe i poetykę ryku harleyowego silnika! A jako że zakończenie wydaje się otwarte, czekamy z niecierpliwością…