Armada to jedna z pierwszych komiksowych serii wydawanych przez Egmont – pierwszy tom ukazał się w 2001 roku, dotąd wyszło ich dwadzieścia (plus wydania zbiorcze), a na ten rok wydawca zapowiada kolejne części. Bohaterką cyklu jest Navis, agentka wielkiej, kosmicznej floty, przeżywająca różnorodne, kosmiczne przygody. Ów pierwszy album serii pod tytułem Ogień i popiół to wciąż jeden z najlepiej zrealizowanych pomysłów w komiksowym science fiction. Navis jest jedyną przedstawicielką rasy ludzkiej w Armadzie, a trafiła tam z planety, na której wcześniej rozbił się kosmiczny statek – była jedyną ludzką istotą ocalałą z tej katastrofy. Przez długie lata wychowywał ją robot, a za przyjaciół miała zwierzęta – to wszystko miało miejsce, zanim w Armadzie została kosmiczną agentką. Dopiero w dwudziestym albumie serii wyjaśniło się wiele tajemnic z przeszłości bohaterki, a my w oczekiwaniu na kolejny tom możemy cieszyć się historiami z jej dzieciństwa. Tak właśnie – cieszyć się, to określenie, które najlepiej oddaje reakcję na dziecięce perypetie Navis.

Dostajemy zatem dość spory wgląd w niemal nieznaną dotąd część życiorysu bohaterki (niemal, bo epizody z życia małej Navis ukazywały się niegdyś w magazynie Świat Komiksu i w antologii Kroniki Armady). Prequel to zazwyczaj okazja do uzupełnienia dobrze nam znanej historii – może dać możliwość spojrzenia na nią z nowej perspektywy. A jednak scenarzysta Jean David Morvan i rysownik Philippe Buchet (a od czwartego tomu Jose Luis Munuera) podeszli do Navis w niespodziewany sposób. Odrzucili choćby możliwość rozwikłania niektórych fabularnych tajemnic. Twórcy postanowili oddzielić grubą kreską fabułę nowej serii od Armady, dając nam zabawny, choć również momentami refleksyjny komiks o wieku niewinności tytułowej bohaterki. Komiksową historię, w którą w równym stopniu mogą zaczytywać się fani głównego cyklu, jak dzieciaki szukające dobrych, humorystycznych historii.

Źródło: Egmont

Jedno się nie zmieniło – Navis już jako dziecko była niezwykle rezolutną dziewczynką, która potrafiła zarówno stworzyć wokół siebie chaos, jak i nad nim zapanować. Poza tym w Armadzie dostajemy starszą bohaterkę po przejściach, natomiast mała Navis w swym codziennym życiu nie ma jeszcze takiego bagażu. Przed nią wciąż jest moment, kiedy w końcu zacznie zdawać sobie sprawę ze swojego wyjątkowego położenia, czyli bycia jedynym przedstawicielem rodzaju ludzkiego na obcej planecie – co we wzruszający sposób pokazane jest na ostatniej planszy albumu. Wcześniej mamy jednak dawkę nierzadko szalonych przygód, które kojarzą się zarówno z popularnymi, klasycznymi komiksami dla dzieci, jak i ze współczesnymi, nowoczesnymi fabułami animowanych filmów dla młodych widzów. Jest śmiesznie, ale i często strasznie, jakby autorzy chcieli zaznaczyć, że ciemne chmury gromadziły się nad głową Navis już od jej dziecięcych lat.

Już pierwsza opowieść w tym tomie, w której pojawia się ważna dla Ognia i popiołu postać, czyli Hayo, tygrysia towarzyszka z dziecięcych lat Navis, ma w sobie elementy wzięte żywcem z Króla Lwa, w którym tragedia rozgrywała się niemal równolegle z humorystycznymi wstawkami. Hayo w całym albumie jest dla Navis równie ważna jak jej opiekun, czyli bardzo zasadniczy robot o imieniu Nsob, który robi, co może, aby zastąpić dziewczynce rodziców. Ta jednak pakuje się w niewiarygodne tarapaty, a robot ma nomen omen naprawdę dużo roboty z wychowaniem i wyciąganiem Navis z tychże. Kolejne przygody to wybuchowa mieszanka, w której prawa dżungli ścierają się z technologicznymi możliwościami (bo przecież na planecie wciąż jest wrak statku kosmicznego), co autorzy albumu wykorzystują do maximum. Widać, że sprawia im radość tworzenie fabuły o dzieciństwie Navis, a ów wiek niewinności jest pozorny, bo przecież na dziewczynkę co chwila czekają niebezpieczeństwa, z którymi radzi sobie z wrodzoną determinacją. Czasem humor, czasem technologiczny horror, ale bywa też, że twórcy fundują bohaterce coś zgoła groteskowego (jak w trzecim tomie o tytułowej Wróżce Zębuszce) lub wręcz przeciwnie, coś edukacyjnego (jak w drugiej opowieści o przezwyciężaniu własnych, naturalnych ograniczeń – Smukłomiła).

Pięć historii o Navis czyta się bardzo szybko, a potem wcale nie wylatują nam one z pamięci. Wszystko dlatego, że ów prequel potrafi skłonić do refleksji i budzi uznanie za sprawą podejścia twórców do tematu. Jest naprawdę inny pod względem konstrukcji od pierwotnej serii, trochę oparty na kontraście, przeznaczony zarówno dla dzieci, jak i starszych czytelników Armady. Po prostu łączy to, co było ważne w historii dorosłej Navis z tym, na co ta dziewczynka zasługiwała, zanim trafiła do kosmicznej floty – czyli na dobre dzieciństwo, które dały jej nie ludzie, tylko robot i zwierzęcy przyjaciele. Mądry, pixarowski z ducha komiks.