Najnowsza recenzja redakcji

Zaczyna się od pozornie błahego komunikatu, który zaważa na całej dynamice historii. Rozbłysk słoneczny spowodował rozładowanie się baterii, przez co nie wszystkie androidy mogą zostać doładowane. Jak można się było spodziewać, pierwszeństwo mają najnowsze modele MX, natomiast Dorian może zostać naładowany tylko do połowy. Sprawia to, że jego interfejs osobowościowy zaczyna powoli szwankować, przez co humanoid zachowuje się nieobliczalnie, miewa swoje humory i jest autentycznie zabawny (dla widza oczywiście). Krótko mówiąc: jeszcze bardziej upodabnia się do człowieka. Patrząc na minę Kennexa, widać, że detektywowi jest to na rękę - wreszcie ma bardzo ludzkiego partnera, nieprzewidywalnego i nietrzymającego się protokołów. 

Pomaga to w sprawie internauty-psychopaty, który postanawia ukarać ludzi w jakiś sposób z nim powiązanych. Zakłada im bomby i każe wykonywać zadania, dzięki którym mogą przeżyć. Całą akcję nadaje na żywo w Internecie ku radości żądnych krwi widzów. Jak można się spodziewać, John wraz z Dorianem postanawiają złapać sprawcę. Prowadzą więc śledztwo, a w pewnym momencie Kennex sam staje się ofiarą. 

Odcinek ten wyróżnia spora dynamika. Cały czas coś się dzieje, a akcja nieustannie gna do przodu. Pokazana zostaje śmierć jednej z ofiar, a detektywi nie są w stanie nic z tym zrobić. Dobrze jednak, że twórcy zdecydowali się na ten krok. Nie może się ciągle wszystko udawać, czasami dla urealnienia całości potrzebne są ofiary.

Wspominając o schematach - nietrudno się domyślić, skąd scenarzyści czerpali inspiracje. Mamy tutaj pokłosie trzeciej części "Szklanej pułapki", nieco z "12 rund" i innych filmów czy seriali opartych na wypełnianiu zadań. Motyw internautów oglądających show na żywo również nie jest niczym odkrywczym. Nie ma co jednak narzekać. Wiadomo było, że Almost Human czerpie ze sprawdzonych wzorców - ważne, że robi to dobrze i z klasą. Futurystyczne klimaty tylko temu służą. 

[video-browser playlist="633998" suggest=""]

Technicznie jest, jak zawsze, lepiej niż poprawnie. Efekty specjalne, scenografia i połączenie dobrze nam znanych współczesnych elementów z technologią przyszłości sprawdza się jak nigdy. Co tu dużo mówić - przyszłość wykreowana przez serial jest bardzo atrakcyjna, a zarówno narracja, jak i praca kamery trzyma zaskakująco wysoki poziom jak na mały ekran.

Odcinek sponsoruje literka "R" jak "relacje". Kennex z Dorianem coraz lepiej się dogadują, mają też ze sobą wiele wspólnego. Android wyposażony we własny charakter, uczący się od innych i nabywający swoje własne odruchy to doskonały pomysł, zwłaszcza że aktorsko Michael Ealy świetnie się spisuje. Jego wybuchy złości, radość, a także mimika nadają Dorianowi specyficzny rys. Mimo że ciągle zdajemy sobie sprawę, iż to android, widzimy jego ewolucję. 

Do pełni szczęścia brakuje już tylko wyrazistego wątku głównego. Nie ma jednak co narzekać - poziom serialu nieznacznie wzrósł, a odcinek był niewątpliwie najlepszy w sezonie. Czarny charakter jest wprawdzie mało wyrazisty, ale świetna chemia między głównymi bohaterami i ciekawie poprowadzona akcja nadrabiają to niedociągnięcie. Przyczepić można się jedynie do "trochę" zaniżonych liczb widzów. Skoro cały świat oglądał przedstawienie psychopaty, to czemu było to maksymalnie dziesięć tysięcy osób, a wcześniej liczba ta oscylowała w granicach dwóch do trzech tysięcy? To bardzo słabe wyniki, choć może chodziło o pocieszenie, że jednak niewiele osób chce oglądać śmierć na żywo. Ja bym się jednak pokusił o nieco wyższe statystyki. Nadałoby to większej dramaturgii. 

Almost Human udowadnia, że jest jedną z ciekawszych premier tego sezonu. Jeżeli serial utrzyma poziom, to może się rozwinąć w coś bardzo ciekawego.