Hannah dowiaduje się od swojej matki, że jej babcia umiera. Czy była tą najukochańszą? Trudno stwierdzić, ale jedno jest pewne. W porównaniu do babci Adama ta na pewno miała zawsze gładką skórę i nie pachniała brzydko jak inne starsze panie. Wycinała także co piątek komiksy i przesyłała małej Hannie. Chyba jednak nie była taka zła.

Akcja dziewiątego epizodu skupia się w całości na Hannah i na chwilę zostajemy oderwani od przeżyć jej przyjaciół. Taki odcinek był jak najbardziej potrzebny, bo porusza uniwersalny temat, jakim jest rodzina - a ta Hannah jest dosyć oryginalna. Matka to ciągle narzekająca, ale chyba najnormalniejsza osoba. Jej siostry to osobny temat. Jedna jest niepracującą, zgorzkniałą starą panną (chociaż ma faceta, przecież papierek jest jej niepotrzebny), zaś druga to rozgoryczona lekomanka zła na cały świat, że nie wszystko poukładało się jak należy. Ma żal do matki Hannah o to, że wyrwała najlepszą partię w mieście, choć sama nie trafiła najgorzej, w końcu ma bogatego męża i córkę, Rebeccę, studiującą medycynę.

Aż trudno rzec, ale Hannah wydaje się w tym całym towarzystwie najnormalniejsza - zaraz po babci, która, mimo że ma swoje powiedzenia (małżeństwo to zło, bo obudzisz się pewnego dni i stwierdzisz, że nienawidzisz swojego męża z całego serca), jest trzeźwo myślącą starszą panią z bagażem doświadczeń. 

Zresztą śmierć Flo jest tylko pretekstem do pokazania rodzinnych relacji i ukrytych żalów oraz dobrym powodem, żeby nareszcie się spotkać. Jak to wśród hipochondryków bywa, wszystko jest ważniejsze niż babcia. A to matka nic nie jadła, a to siostra całą noc czuwała lub podawała leki. Dzielenie skóry na niedźwiedziu - pierścionek zaręczynowy dostanie ta, dom dostanie tamta, a lekami podzielimy się wspólnie - jest tak typowe wśród rodzin, że nawet jak przejaskrawione, z mocną hiperbolą, to jednak nadal na wskroś realne. Dziewczyny zresztą słyną z pewnego przerysowania, które jest wciąż mocno zakorzenione w rzeczywistości. Nie inaczej jest i tym razem. Rozmowa Hannah z Rebeccą pokazuje, jak wychowanie oraz to, co nas spotyka, wpływa na nasze późniejsze postrzeganie świata i zachowanie. Dwie osoby w podobnym wieku, a tak różnie patrzące na otaczającą je rzeczywistość. 

[video-browser playlist="634623" suggest=""]

Rodzina wbrew pozorom jest taka jak Hannah. Lubi przekląć, pokazać, kto ma rację, ale w głębi duszy to zaginione, nieświadome osoby. Dialogi stanowią tutaj kwintesencję relacji pomiędzy najbliższymi, a nawet jeśli - jak już wspomniałem - są nieco przerysowane, to tym bardziej nadaje im to autentyzmu. 

Przez chwilę wręcz zastanawiamy się, czy babcia na pewno umiera. Wszak po pewnym czasie czuje się zupełnie dobrze, a jedyne problemy, jakie występują, to te z córkami Flo. Jest to jednak złudne (a jednocześnie tak prawdziwe). Skoro marzeniem starszej pani byłoby usłyszeć, jak chociaż jedna z jej najbliższych dziewczyn układa sobie życie, a Hannah z Adamem spełniają owe życzenie, to można w spokoju odejść, prawda? Tak też się dzieje, a życie zatacza krąg. 

Dziewiąty odcinek Dziewczyn to jeden z najlepszych epizodów trzeciego sezonu. Ma świetną, niezwykle prostą, prawdziwą i wzruszającą historię, doskonałe dialogi oraz coś, co sprawia, że nie możemy oderwać się od ekranu. Jak to w życiu bywa - uśmiechniemy się i podumamy nad naszą własną rodziną. Ekipa Leny Dunham chwyta za serce, grając na poważnych uczuciach w nieco komediowy sposób. Po kilku odcinkach, kiedy wszystko zaczęło się powoli układać w życiu Hannah i Adama, przyszedł czas na smutne, a jednocześnie oczyszczające wydarzenie. O los serialu jestem spokojny, poziom trzeciego sezonu dobitnie pokazuje, że Dunham wie, co robi, a to, jak rozwija własny projekt, jest imponujące. Bo nawet jeśli z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciu, to warto tworzyć album. Chociażby na pamiątkę.