Najnowsza recenzja redakcji

To zaskakujące, że TAKI odcinek nie został skomponowany przez duet Lindelof-Perrotta. The Leftovers bowiem są w najlepszej formie w tym roku. Można się było tego oczywiście spodziewać – nowy świat, nowi bohaterowie, zupełnie inny klimat – to wymagało od widza pewnego rodzaju dostosowania się na odpowiednie fale. I tak to narastało, kolejne warstwy nakładały się na siebie, niespecjalnie popychając fabułę do przodu, ale za to jaki tworząc klimat! Aż wróciliśmy do Kevina, który był niejako spoiwem wydarzeń w pierwszym sezonie, a teraz żyje sobie w swoim własnym makrokosmosie - i właśnie się z niego uwolnił.

Zapowiadając odcinek, Tom Perrotta powiedział: „To ten, w którym przeskoczyliśmy rekina”. No cóż, na papierze z pewnością wyglądałoby to niewiarygodnie i, co istotne, nie do przyjęcia przez trzeźwo myślących widzów (oraz twórców). Pozostawieni zawsze balansowali na granicy mistycyzmu z realizmem, najczęściej skłaniając się ku tej drugiej opcji. Paradoksalnie oczywiście, w końcu oglądamy świat, w którym bez żadnego wytłumaczenia zniknęło 2 procent ludzkości. Zawsze jednak pozostawał gdzieś ten pierwiastek niepewności. Za to w A Most Powerful Adversary nie dość, że dostajemy odpowiedzi, na które tak długo czekaliśmy, to w bezceremonialny sposób rozprawiamy się z tą surrealistyczną warstwą. Nie mówiąc już o potężnym cliffhangerze, chyba najmocniejszym, jaki do tej pory widzieliśmy w serialu.

Jeśli poprzedni odcinek w ostatniej scenie był Justin Theroux Show, to nie wiem, jak nazwać najnowszy. To kolejny popis Justina, który w każdej chwili jest po prostu doskonały. Towarzysząca mu w praktycznie każdej scenie Ann Down jest równie znakomita, nie ma jednak takich okazji do popisów jak aktor grający główną rolę. Kolejne epizody skupiające się na konkretnych postaciach w świetny sposób pogłębiają każdego bohatera. Nie otrzymalibyśmy takiej charakterystyki za pomocą zwykłej konstrukcji odcinka. A gdy Jill pyta się Kevina po piekielnie traumatycznym dniu, czy udaje, to wiemy, jak tragiczną jest on postacią, która nie potrafi sobie poradzić dosłownie z niczym. Nie może ogarnąć swojego rozumu (znów Pixies, oczywiście), a co dopiero rodziny czy sprawy zniknięcia dziewczyn w Jarden. Tym ciekawiej ogląda się bohaterów krążących wokół niego i którzy przez niego cierpią. To nie jest do końca jego wina, choć trudno to wytłumaczyć. A nikt mu nie wierzy – ani Jill, ani Nora, ani tym bardziej John Murphy.

Zresztą czy po takim zakończeniu odcinka cokolwiek z tego będzie istotne? Jestem praktycznie pewien tego, jak sytuacja się rozwinie, nie wyobrażam sobie innego scenariusza. Ale co, jeżeli twist, który zaserwowali nam twórcy, będzie nieść za sobą o wiele potężniejsze konsekwencje, niż się spodziewamy? Nawet nie chcę niczego wyrokować, a jedynie czerpać przyjemność z tego, co mogę oglądać co tydzień. Te odcinki, bardzo osobiste, z dala od głównej fabuły, to coś absolutnie fenomenalnego. Gdy wydaje nam się, że odcinek Matta jest znakomity, dostajemy ten o Norze. Gdy jesteśmy pewni, że nic nie może go przebić, dostajemy napakowany odpowiedziami, genialnie zagrany odcinek, po którym nie musimy nic więcej oglądać – bo The Leftovers to dzieło spełnione w każdym calu. Tu nie ma wad, przestojów i fabularnych dołów. Pierwszy sezon był zamkniętą, doskonałą całością. Teraz (jak rok temu) nie wyobrażam sobie, że w ciągu następnych trzech odcinków wszystkie wątki mogłyby być domknięte. Ale czy mogę być czegokolwiek pewien podczas oglądania serialu Lindelofa? Raczej nie.