Historia osadzona zostaje w 2010 roku i opowiada o największym przecieku ściśle tajnych dokumentów amerykańskiego wywiadu, dotyczących wojny w Afganistanie oraz Iraku. Rozpoczyna się wyścig z czasem, w trakcie którego zaczynają padać pytania o zasadność działań WikiLeaks oraz metod, jakimi posługuje się jej założyciel. Pojawiają się też wzajemne oskarżenia.

Piąta władza miała szansę być nie tylko świetnym thrillerem politycznym, ale również filmem "akcji" bez akcji (bohaterowie spędzają większość czasu w towarzystwie laptopów) z ekscytującymi wątkami biograficznymi. Historię portalu WikiLeaks zna prawie każdy z nas, a emocje, jakie wywołuje on poprzez swoje nieustanne działania, każdego dnia sięgają zenitu. Dlaczego więc widz otrzymuje film, który zamiast być równie ekscytujący jak rzeczywistość, przez większość czasu jest nie tylko przeraźliwie nudny, ale równie płytki, pretensjonalny i ukazujący "domniemaną" prawdę w bardzo subiektywny sposób? Muszę przyznać, że po przeczytaniu scenariusza, który – o ironio – wyciekł do sieci, postrzegałam całą produkcję w dużo jaśniejszych barwach. Niestety okazało się, że film - podobnie jak Jobs - jest tak naprawdę dla nikogo, więc nie dziwi mnie frustracja Juliana Assange’a związana z faktem jego powstania.

Skoro już mowa o głównym bohaterze... Twórca WikiLeaks jest osobą bardzo niejednoznaczną. Jedni go uwielbiają, inni nienawidzą, ale na pewno nie można mu odmówić zarówno geniuszu, jak i charyzmy, dzięki czemu jest tak intrygującą postacią. Scenarzyści idą na skróty i zamiast pokazać jego złożoność, starają się ukazać go jako narcystycznego, manipulującego wszystkimi socjopatę o zapędach dyktatorskich, oscylującego na granicy zaburzeń osobowościowych. A przecież jest on niewątpliwie wizjonerem, który w trakcie swoich wykładów potrafi porywać tłumy. I tutaj muszę oddać honor Benedictowi Cumberbatchowi, który zagrał głównego bohatera w fenomenalny wręcz sposób. W filmie wygląda jak przybysz z zupełnie innej planety, dla którego liczy się tylko realizacja wizji, a normy, zasady moralne i kurtuazja są zupełnie bez znaczenia. Niestety, jak już wspominałam, postać Assange’a widzimy z perspektywy jego ówczesnego współpracownika, Daniela Berga, na podstawie wspomnień którego powstał scenariusz, dlatego jest to obraz przesycony wręcz skrajnym subiektywizmem, a rola Benedicta okazuje się jedynym jasnym punktem produkcji. Reszta postaci jest przeraźliwie nudna i stereotypowa; w większości przypadków role zostały tak fatalnie rozpisane przez scenarzystów, że aktorzy nie mieli nawet cienia szans na to, by się wykazać.

Mam nieodparte wrażenie, że porażka filmu wiąże się z faktem, iż historia WikiLeaks jest zbyt obszerna i złożona, by dało się ją opowiedzieć w przeciągu dwóch godzin. Poza tym zakończenie jest cały czas otwarte, biorąc pod uwagę, że założyciel portalu dalej ukrywa się w ambasadzie Ekwadoru w Londynie. Z drugiej strony, twórcy chcieli po części stworzyć film o przyjaźni dwojga ludzi, których połączyła wspólna wizja. Niestety zupełnie im to nie wyszło, biorąc pod uwagę, że relacje bohaterów poznajemy z perspektywy Daniela, który szczerze nie znosi swojego byłego szefa i w filmie jak na dłoni widać jego niekończące się żale związane z osobą Assange’a.

Piąta władza jest obrazem bardzo nierównym i przeciętnym jak na zachodnią produkcję, próbującym w aż do bólu poprawny sposób przedstawić fragment historii, którą ekscytuje się praktycznie cały świat. Niestety nie ukazuje należycie fenomenu człowieka, który z twórcy strony internetowej stał się jedną z najbardziej znanych osobowości medialnych na świecie. Jedynym powodem, dla którego warto wybrać się do kina na ten film, jest rola Cumberbatcha. Aktor po raz kolejny udowadnia, że geniusz niejedno ma imię.