Po sukcesie serialu Czarne lustro nie brakowało przez długi czas filmów chętnie biorących się za historie zrealizowane w podobnym kluczu, czyli wizja niedalekiej przyszłości, w której to człowiek ulega dobrodziejstwom technologicznym. W tak utkanych fabułach zanika obowiązkowo samodzielność ludzka i wykrzywia się kompas moralny, a dotychczasowe kody kulturowe i społeczne wymagają przedefiniowania, z czym niekoniecznie radzi sobie nasz gatunek. I mimo tego, że wiele z takich historii wypadało blado, to ten trend nie wyhamował, bo w obliczu wszechogarniającej nas sztucznej inteligencji, pojawia się dodatkowe paliwo napędzające kolejne fabuły. Skorzystał z tego S.K. Dale, który wyreżyserował film Uległość. W budowie świata prezentuje najniższy poziom odcinków ze wspomnianego wyżej serialu, ale zostawia nas z poczuciem, że niezależnie od jakości i formy poruszana problematyka skłania do zastanowienia się nad naturą i kruchością człowieka. 

W Uległości nie brakuje kilku interesujących wątków, jak choćby trudy radzenia sobie z chorobą nie tylko osoby zmagającej się z tą trudną sytuacją fizycznie, ale też bliskich jej osób, starających się zaakceptować, że mamy lub żony nie ma w domu. Mamy odwołania do samodzielnego zajmowania się dziećmi i łączenia tego z pracą, nie brakuje hedonizmu i niskich ludzkich odruchów, a także mamy motyw wypierania ludzi przez androidy nazywane tutaj SIM-ami. Jest tego sporo i chociaż większość z tych wątków jest wyłożona w sposób prosty i często pozbawiony większej oryginalności, to jednak potrafią zaintrygować, nawet jeśli finalnie większość z nich jest przewidywalna.

foto. materiały prasowe

Jedną z głównych postaci jest Nick (Michele Morrone znany z serii 365 dni), który w związku z chorobą żony ulega pokusie zakupu androida domowego. Córka Nicka nadaje nowej pomocy domowej imię Alice (Megan Fox), co zainspirowane zostało oczywiście twórczością Lewisa Carrolla i jego Krainą Czarów. Banalne odwołanie? Jest tego w filmie więcej, a wręcz komiczna wydaje się scena, w której Nick ogląda Casablancę i dyskutuje o niej z Alice. Panie Dale, widzimy od pierwszych scen, że Pan dużo czytał i oglądał, ale niekoniecznie musimy się o tym dowiadywać w taki sposób. Jest to jednak ostatecznie do zaakceptowania, bo mimo jasnych odwołań i skojarzeń z takimi tytułami jak M3GAN lub Terminator Jamesa Camerona, to Dale szuka własnego stylu i tożsamości. Często nieskutecznie, ale jednak.

Uległość promowano przede wszystkim występem Megan Fox, która wciela się w androida, co jak zauważyło wielu złośliwych komentujących – pasuje do niej idealnie. I nie będę silił się na kontrowersje lub oryginalność, bo ograniczona mimika, ruchy i ciągle ten sam wyraz twarzy aktorki idealnie pasuje do roli Alice. Ba, postać ta miała spory potencjał na zapisanie się szerzej w świadomości widzów, podobnie jak wspominana już M3GAN, bo dużo dzieje się z nią na ekranie i początkowo kusi, a potem przez błąd jej użytkownika zaczyna szaleć niczym zbuntowana maszyna. Było blisko na większy status tej postaci, ale jednak całość nie pozwoli raczej na takie osiągnięcie.

W obszernym spektrum tematycznym wyróżniłbym jeszcze jasne antydeklaracje w stosunku do sztucznej inteligencji, gdzie jednak scenarzyści Will Honley i April Maguire odsłonili swoje obawy względem zastępowania ludzi w wielu zawodach przez właśnie AI. Już nawet barman zostaje tutaj zastąpiony przez SIM-a do podawania drinków, podobnie jak nianie opiekujące się dziećmi, czy – a może przede wszystkim – pracownicy fizyczni. Wielokrotnie i często łopatologicznie mamy podkreślaną przewagę maszyn nad człowiekiem, co ma też wzmacniać stawkę w finale. Tej nie czuć za bardzo, ale jak już wspominałem – przeciętność nie pozwala temu filmowi na zrobienie kroku dalej i wyjście poza jeden z tych wielu filmów dostępnych na VOD.

Sprawia to jednak, że nie powinniśmy oczekiwać niczego więcej, niż od początku nam zapowiadano. Są momenty, kiedy widoczny jest brak zdecydowania ze strony twórców i można się zastanawiać w trakcie seansu, dlaczego to nie idzie np. w pulpową i krwawą historię podobną do Terminatora, gdzie moglibyśmy zobaczyć bunt maszyn na całego, a zamiast tego mamy ograniczenie się do kameralnej historii z rodzinnym dramatem w tle, który w tej małej skali pokazuje realne zagrożenia, przed którymi może stanąć ludzkość. Co jednak warte odnotowania, film nie ugina się pod ciężarem wielu zagadnień i mimo swojej przewidywalności, jest w tym wszystkim wiarygodny i nieźle zrealizowany. Jeśli zatem porzucimy oczekiwania o dobrej rozrywce lub mocnym, inteligentnym dramacie, to może ostatecznie seans nie będzie zmarnowanym czasem.