Podczas gdy w branży filmowej mówi się o "zmęczeniu kinem superbohaterskim", Polska dopiero zaczyna stawiać pierwsze kroki w tym gatunku. Wyzwania podjął się Maciej Barczewski. Wyreżyserował Supersiostry na podstawie scenariusza napisanego przez Krzysztofa Gurecznego. Teoretycznie wiele rzeczy mogło pójść nie tak – od efektów specjalnych, aż po scenografię. Jednak okazuje się, że nie z tego powodu produkcja kuleje. Największymi grzechami są błędy scenariuszowe, powielanie schematów oraz... drewniana gra aktorska. 

Ala (Katarzyna Gałązka) i Lena (Karolina Bruchnicka) to tytułowe siostry, które w dzieciństwie zostały rozdzielone przez komunistyczne władze. Ich moce w złych rękach mogą stanowić ogromne niebezpieczeństwo – zapewne nie tylko dla Polski, ale również całego świata. Jedna z dziewczynek zostaje uratowana od eksperymentalnych badań zleconych przez Pułkownika (Marek Kalita). Naukowiec (Grzegorz Damięcki) przygarnia Alę i wychowuje ją jak swoją córkę. Mimo wielu przeprowadzek oraz nieudolnych prób "nieprzyciągania uwagi" w 1990 roku departament pracujący dla Pułkownika odnajduje nastolatkę i jej przybranego ojca przez niewinny incydent z lewitującym traktorem. 

Pewnie większość z Was wyobraziła sobie Jedenastkę ze Stranger Things podnoszącą ogromną ciężarówkę. Podobieństwa do hitu Netfliksa dało się wyczuć już w zwiastunie! Chester (Tymoteusz Fraczek), którego Ala niejako ratuje przed nieobliczalnym ojcem, wygląda jak połączenie Mike'a i Dustina. Kasię Gałązkę ubrano w stylu Max (ma nawet walkmana). W pewnym momencie powiązania są tak oczywiste, że aż łapałam się za głowę. Wcale nie czułam się tak, jakbym oglądała dobry easter egg. Miałam wrażenie, że twórcy się poddali i przestali udawać, że przygody z Hawkins nie były ich główną inspiracją. 

Sam klimat lat 90. został przedstawiony w różowych okularach, mimo paru wspomnień o Lechu Wałęsie i PRL-u. Jest bardzo kolorowo! Intensywne neony i lokalizacje prezentują rozrywkową stronę tej dekady, jednocześnie jej nie idealizując. Pokój nastolatki jest wypełniony plakatami z prawdziwymi ikonami tamtych czasów (np. Roxette). Nawet budka z zapiekankami potrafi być kolorowa! Szczególnie park rozrywki dodaje akcji potrzebnej dynamiki. Do tego utwory, takie jak puszczane w samochodzie Always on My Mind, wywołują nostalgię. 

Muszę przyznać, że produkcja – jak na nasze warunki – prezentuje się dość widowiskowo. Sceny z lewitującymi rzeczami wyglądają realistycznie, ale szczególne wrażenie zrobiła na mnie prosta scena z reflektorami samochodów. Widać, że trochę czasu poświęcono efektom specjalnym, aby wszystko dopiąć na ostatni guzik. Uważam, że prezentuje się to naprawdę nieźle i współcześnie. Szkoda więc, że scenariusz powiela schematy i jest pełen błędów, które wychodzą przede wszystkim z melodramatycznych kwestii. Laboratorium wykorzystujące ludzi oraz uczenie się kontrolowania mocy – to wszystko już widzieliśmy! Brakuje również rozwinięcia postaci, które (poza tytułowymi siostrami) najczęściej charakteryzuje jedna cecha. Adam (Adam Stasiak) zostaje przedstawiony jako przyjaciel Leny oraz prywatny taksówkarz, a wspomniany Pułkownik jest mało widocznym antagonistą. Oprócz wspomnianego Stranger Things, z pewnością będziecie porównywać tę produkcję do znanych tytułów Marvela oraz DC. 

fot. Paweł Pączkowski / Aurum Film

Nie rozumiem pewnych rozwiązań scenariuszowych dotyczących wątku niepełnosprawności (Lena porusza się na wózku). Zgadzam się z internautami, że został on pokazany w dość szkodliwy sposób. A wcale tak nie musiało być. Kiedy widzimy Lenę po raz pierwszy, odbieramy ją jako silną dziewczynę, która potrafi kopnąć bez użycia nóg (i to dosłownie – bohaterka kontroluje całą energię). Niestety Lena czuje się "kaleką" i robi wszystko, by odzyskać sprawność. Szkoda, że to poszło w taką stronę – szczególnie że mamy naprawdę sporo niepełnosprawnych superbohaterów, którzy reprezentują ogromną siłę mimo swoich ograniczeń. Przykłady:  Profesor X, który też porusza się na wózku, albo Echo i jej własny spin-off.  

Kuleje również aktorstwo. Uważam, że Chester to postać ze zmarnowanym potencjałem. Mógł wprowadzić więcej humoru i zostać "człowiekiem w centrali" niczym Ned dla Petera Parkera. Nie pomaga w tym sam Frączek – miał dość utrudnione zadanie przez kiepsko napisane dialogi. Nie podoba mi się też Bruchnicka, która przedstawia swoje prawdziwe motywacje w punkcie kulminacyjnym. Choć dawała sobie radę w scenach z ekranową siostrą, jej dramatyczne monologi są zbędną hiperbolizacją. Mogła to być groźna przemowa w stylu Jokera, a wyszła teatralna scenka, którą nawet tiktokerki odegrałyby lepiej. Z całej obsady najlepiej wychodzi Gałązka i jej emocjonalna głębia.

Supersiostry oferują to, co obiecywały materiały promocyjne – banalnie prostą, ale fajną rozrywkę. Filmowi nie brakuje niczego w kwestiach gatunkowych czy wizualnych, choć cringe'owe kwestie nieco zabrały mi przyjemność z seansu. To niezłe wprowadzenie kina superbohaterskiego na polski rynek, ale czy doczeka się sequela? Ewidentnie jest pomysł, ale wydaje się, że emocje wzbudzane przez herosów już zaczęły opadać.