W swoim słynnym manifeście z 1965 roku, La estética del hambre ( Estetyka głodu ), gniewny guru rodzącego się właśnie c inema novo pisał, że duch nowego kina jest wszędzie tam, gdzie istnieje reżyser gotowy filmować prawdę, sprzeciwiać się hipokryzji i cenzurze (…), występować przeciw komercjalizacji, nadużyciom, pornografii, tyranii techniki (…); gotów mierzyć się z wyzwaniami swoich czasów . Deliryczna Ziemia w transie , jeden z najważniejszych filmów swojej epoki, dowodzi, że wyzwania pozostały te same: korupcja i populizm, karmione biernością elit. Z ekstremizmem politycznym czasów dyktatury wojskowej w Brazylii walczył Rocha radykalizmem artystycznym, odrzucając wszelkie kompromisy. Anarchistyczny z ducha, operowy w rozmachu, inspirowany kinem Eisensteina i Wiertowa pamflet, jakim jest Ziemia w transie , w obronę bierze tylko idealistę i poetę (granego przez gwiazdę oper mydlanych Jardela Filhę), wygrażającego strzelbą nawet niebiosom. Bo gniew poety nie zna granic.

• Aktorzy:

  Glauce Rocha, José Marinho (31) więcej

• Kompozytorzy:

  Sérgio Ricardo Lima

• Reżyserzy:

  Glauber Rocha

• Producenci:

  Zelito Viana, Luiz Carlos Barreto (3) więcej

• Scenarzyści:

  Glauber Rocha

• Premiera (Świat):

  2 maja 1967

• Premiera (Polska):

  1 stycznia 1970

• Kraj produkcji:

  Brazylia

• Czas trwania:

  111 min.

• Gatunek:

  Dramat