Lata 80. były niezaprzeczalnym punktem kulminacyjnym w historii wyścigów motocyklowych Grand Prix. Lata 70. były zdominowane przez bitwę między Yamahą i Suzuki, ale na początku lat 80. Honda wróciła w wielkim stylu, porzucając niedziałający NR500 i mierząc się z innymi fabrykami z pełnymi dwusuwowymi potworami.

Przez resztę dekady wyścigi motocyklowe Grand Prix stały się walką o coraz większą moc i prędkość – nawet jeśli odbywało się to kosztem prowadzenia.

Na tle przerażającej rywalizacji na światową scenę przyszli jedni z najbardziej utalentowanych kolarzy, którzy kiedykolwiek pojawili się na torze. Faceci tacy jak Randy Mamola, Kevin Schwantz, Wayne Gardner i Eddie Lawson podjęli się jazdy na rowerach takich jak NSR500, YZR500 i RGV500.

Z mnóstwem czystej mocy na stukaniu, warczenie, wyjące dwusuwy wymagały niesamowitych umiejętności i koordynacji. Podczas gdy nowoczesne motocykle MotoGP mają najnowsze elektroniczne wspomaganie kierowcy, takie jak kontrola trakcji w latach 80., w latach 80. był to tylko człowiek i rower. Kiedy to zadziałało, rezultaty były niesamowite, ale równie często te technologiczne arcydzieła okazywały się „nie do jazdy”.