Główną bohaterką serii jest Zula Hendricks, kolonialna Marines na usługach korporacji Weyland-Yutani (znanej fanom Obcego). Jej zadaniem jest zbadanie opustoszałego wraku, który ma zostać przywłaszczony przez wyżej wspomnianą firmę. Jednak, cytując zapowiedzi filmów z czasów VHS-ów, prawda o nieznanym statku będzie straszniejsza, niż się początkowo wydaje. Dalsze perypetie Zuli, wraz z syntetykiem Davisem, obfitują w gore, tech-noir (doskonałe odwzorowanie klimatów starego Ridley Scott!) i ciągłe poczucie niepokoju.

Problemem, wysuniętym na pierwszy plan, nie jest, jak buntowniczy schemat nakazuje, dylemat między zostawieniem swoich dawnych towarzyszy a oddaniem się słusznej sprawie. Prawdziwą rozterką stają się problemy zdrowotne szeregowej Hendricks. Podczas jednej z misji doznała poważnego urazu kręgosłupa, który nawet leczony najnowszą technologią, nie ustępuje. Jest to zdecydowanie ciekawe rozwiązanie fabularne, dodające człowieczeństwa postaci, otoczonej mechanicznymi quasi-ludźmi.

Źródło: Scream Comics

Tak jak wspominałem wcześniej, wszelkich smaczków dla fanów serii jest sporo. Pojawia się m.in. córka Ellen Ripley, Amanda (nie, to nie spoiler). Jednak nie samymi easter eggami Aliens: Defiance, vol. 1 stoi. Wood postawił głównie na zachowanie klimatu Alien. Mrok, niepewność przed tym, co czyha się za każdym rogiem czy podejmowanie decyzji z kategorii „mniejszego zła” grają tutaj pierwsze skrzypce. Świetnie nabudowanie napięcie, które chce znaleźć ujście, ale jak na złość nie może. Genialna robota scenopisarska Wooda przekłada się na niewymuszone i dobrze umiejscowione suspensy.

Tristan Jones doskonale odnajduje się w klimatach Obcego. Jego prace oraz rysunki Riccardo Burchielliego (rozdział 3) i Tony’ego Brescini (rozdział 4), bardzo skupiają się na detalach, nawet w dynamicznych sekwencjach. Widzimy, że Zula odczuwa ból przy najmniejszym ruchu, każda akcja z udziałem ksenomorfów jest wyraźna i dopracowana, a rysunki, zapowiadające kolejne rozdziały, bardzo chciałbym oprawić w ramkę i powiesić na ścianie.

Brian Wood, scenarzysta omawianego tomu, zajmuje się również dizajnem gier komputerowych (Max Payne, GTA). Tristan Jones wielokrotnie brał udział w projektach, przenoszących znane, popkulturowe dzieła na plansze komiksowe (Ghostbusters, Mad Max). Takie zestawienie, duetu, który z niejednym hitem miał już do czynienia, było świetną koncepcją.

Z początkiem marca ma pojawić się drugi tom, na który czekam z niecierpliwością. Myślę, że Wood i Jones zapoczątkowali jedną z najlepszych serii bazujących na uniwersum filmowym. Oby trzymali poziom, bo ja, na razie, jestem w stu procentach kupiony.