Od 25 maja 2018 r. wchodzi w życie istotna zmiana przepisów dotyczących ochrony danych osobowych, dlatego chcielibyśmy przekazać Ci kilka informacji, które zawarliśmy w tym miejscu i w Polityce Prywatności oraz regulaminie. Jeśli chciałbyś otrzymywać od nas wiadomości, wyraź swoja zgodę zaznaczając poniższe pola. Zależy nam na utrzymaniu kontaktu z naszymi Użytkownikami i przekazywaniu im aktualnych informacji. Osoby, które nie wyrażą zgody nie będą otrzymywać od nas marketingowych wiadomości e-mail.
Jaką tajemnicę skrywa zasypany śniegiem biały dom na odludziu? Kto w nim mieszka (mieszkał), kto w nim jest (był) więziony i kto w nim umiera (umarł)? Lektura „Niepełni” przypomina wędrówkę pokojami pałacu. W miarę otwierania kolejnych drzwi rośnie napięcie, a związek między bohaterami nabiera nowych znaczeń. Co stało się z dzieckiem, które nie chce zdecydować, czy jest dziewczynką, czy chłopcem („Za każdym razem mówiło sobie: Jeszcze nie. Nie dzisiaj. Później, jak będę duży i silna”). Dziewczyna niepełna dziewczęcości, czy chłopak niepełny chłopięcości – kim się czują, kim tak naprawdę są bohaterowie?
Niepełnia to kryminał nieoczywisty. Tajemnicza i nastrojowa, szkatułkowa, pełna ukrytych znaczeń literacka podróż do tożsamości płci.
Jak wypada najnowsza powieść Anny Kańtoch zatytułowana Niepełnia, która ma być fantastyką, kryminałem… a może czymś jeszcze innym? Sprawdzamy.
Najnowsza powieść Anny Kańtoch Niepełnia zaczyna się od słów: „Nie pamiętam, które z nas umarło tamtego dnia, wiem jedynie, że ta historia zaczyna się od śmierci” i wydawałoby się, że będziemy mieli do czynienia z typowym kryminałem. Nic bardziej błędnego. Mimo że rozpoczynamy od małego, białego domku wśród śniegu, gdzie znaleziono ciało oraz chłopaka, który zaczyna snuć opowieść, nie o sobie i swojej siostrze, a o zniknięciu zupełnie innej dziewczyny, po chwili trafiamy do istnego labiryntu historii, z którego nie potrafimy się wydostać bez przewodnika.
Kolejno pojawiające się szkatułkowe opowieści są odrębne, chaotyczne, niepokojące i pełne niedopowiedzeń, a jedynym łączącym je elementem wydają się bohaterowie – zawsze występujący w parze, ona i on, ten sam, mały, biały dom na odludziu, dźwięki odwiecznej, bożonarodzeniowej piosenki zespołu Wham i… subtelny zapach cytrusów.
źródło: fb Powergraph
Znasz tę książkę?
Oceń:
0,0
W następujących po sobie historiach zwykle ktoś znika w tajemniczy sposób, ktoś inny go szuka, napięcie rośnie, pojawia się niewiadome zagrożenie i lęk przed nieznanym. Odniesienia i interpretacje mnożą się jedna po drugiej, a czytelnik rozpaczliwie poszukuje odpowiedzi, powtarzającego się wzoru, nitki Ariadny, która wyprowadzi go z labiryntu. Jednym się uda, inni pozostaną niespełnieni. Niepełni. Niedookreśleni.
I nic w tym dziwnego. Bowiem książka Anny Kańtoch tak naprawdę nie jest kryminałem i nie dba o to, kto zabił (jeśli w ogóle ktoś kogoś zabił). Przede wszystkim jest metafizycznym przedstawieniem poszukiwania tożsamości i płci. Bohaterowie Niepełni są niepewni siebie. Nawet tajemnicze, przewijające się przez karty powieści Słoneczko – istota dwupłciowa, którą rodzice zmuszają do jednoznacznych wyborów, na jakie ją/jego nie stać. Świat wokół nas narzuca role każdej z płci – rodzinne, społeczne i językowe. Nie przepada za „niepełnymi”, którzy nie potrafią się zdecydować. Czasem prowadzi to do tragedii, litościwie zasypanej grubą warstwą białego śniegu.
Co o tym sądzisz?