Po drugiej stronie różdżki to autobiografia Toma Feltona - aktora, który zyskał sławę dzięki roli Draco Malfoya w serii filmów Harry Potter. W książce aktor, ze szczerością i humorem, opisuje m.in. swoje początki w show-biznesie, opowiada anegdoty i ciekawostki zza kulis kręcenia megapopularnej filmowej serii.
Po drugiej stronie różdżki ukaże się nakładem wydawnictwa Albatros już w najbliższą środę, 22 marca.
Poniżej możecie przeczytać fragment książki w przekładzie Roberta Walisia:
Przesłuchanie do Pottera
czyli
KIEDY DRACO POZNAŁ HERMIONĘ
Do jedenastego roku życia chodziłem do dosyć eleganckiej prywatnej szkoły dla chłopców, Cranmore. To nie był Hogwart – zapomnijcie o wieżyczkach, jeziorach i wielkich salach. Ale miejsce sprzyjało nauce. Doceniano tam bycie prymusem i szanowano uczniów za dobre stopnie, a nie za, przykładowo, urywanie się z lekcji na plan filmowy. Moją edukację tam pomógł sfinansować dziadek. Był akademikiem – później jeszcze o nim opowiem – i zamiast odkładać pieniądze na college, umożliwił wszystkim czterem z nas ukończenie prywatnych szkół podstawowych. Postanowił zaszczepić w nas dobre edukacyjne nawyki, dopóki byliśmy młodzi i podatni na wpływy.Jeśli mam jakiekolwiek zdolności wyniesione ze szkoły – podstawy arytmetyki i przekonanie, że czytanie może być przyjemne – to zawdzięczam je wyłącznie latom spędzonym w Cranmore. Ale zanim mój pobyt tam dobiegł końca, zacząłem opuszczać się w nauce. Pamiętam, że przez ostatnie dwa miesiące tuż po lunchu nauczyciel czasami czytał nam różne książki. Pewnego razu wybrał opowieść o młodym czarodzieju, który mieszka pod schodami. Prawdę mówiąc, nie miałoby większego znaczenia, gdyby wybrał inną książkę. Moja reakcja byłaby taka sama: daj spokój, koleś! Młody czarodziej? To nie dla mnie.Kiedy miałem jedenaście lat, zmieniłem szkołę. Nowa znajdowała się bliżej domu i była znacznie bardziej pospolita. Nazywała się Howard of Effingham i podczas gdy w Cranmore wpojono mi edukacyjne podstawy, w Howard nauczyłem się, jak nawiązywać kontakty międzyludzkie. Po raz pierwszy zobaczyłem, jak uczniowie dyskutują z nauczycielami, co było nie do pomyślenia w Cranmore. Zobaczyłem dzieciaki palące papierosy na terenie szkoły i dziewczyny, które odsyłano do domu, ponieważ nosiły za krótkie spódniczki. Nie miałem pojęcia, co mi przyniesie przyszłość, ale do dzisiaj uważam, że moje życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej, gdybym nie zmienił szkoły. Prywatne placówki edukacyjne i plany filmowe to środowiska oderwane od zwykłego życia. W Howard of Effingham zakosztowałem normalności.Źródło: AlbatrosTo nie był łatwy przeskok. Przez pierwszy tydzień wszyscy uczniowie mieli nosić mundurki swoich poprzednich szkół. To oznaczało, że większość dzieciaków ubierała się w T‑shirty i szorty. Tylko ja i mój kumpel Stevie musieliśmy przychodzić na lekcje w kasztanowej czapce, marynarce i skarpetach podciągniętych aż do kolan. Mówiąc w skrócie, wyglądałem jak błazen i niejedna osoba mi to powiedziała. Nie ułatwiło mi to wejścia w nowe środowisko, ale z perspektywy czasu i tak cieszę się z tej zmiany. Dotąd dorastałem, sądząc, że w życiu można cokolwiek osiągnąć tylko dzięki byciu mózgowcem. Tutaj uczyłem się, że znacznie ważniejsza i bardziej przydatna jest umiejętność komunikowania się z ludźmi pochodzącymi z rozmaitych środowisk. Zrozumiałem to dzięki trafieniu do bardziej pospolitej placówki. Ta zdolność była dla mnie tym istotniejsza, im osobliwsze stawały się inne sfery mojego życia. Do tamtej pory bycie bezczelnym uchodziło mi na sucho, a nawet pomagało w zdobywaniu ról. Ale w pewnym momencie rozpoczyna się okres dojrzewania i bezczelność przeobraża się w coś innego. Stałem się irytujący. Zszedłem na złą drogę. Oczywiście ta zła droga nie była taka najgorsza, w końcu mieszkaliśmy w spokojnej części Surrey. Po prostu starałem się dostosować do nowego środowiska. Chciałem być zwyczajnym chłopakiem. No i byłem zwyczajny. Co prawda miałem na koncie nieco doświadczeń aktorskich, zagrałem w kilku reklamach i dwóch filmach, ale nikogo to nie obchodziło. Moich nowych kolegów znacznie bardziej interesowały zabawy pirotechniczne, jazda na desce i popalanie za szopą na rowery. Mam wrażenie, że ja również aż tak bardzo nie przejmowałem się graniem w filmach. To było przyjemne hobby, nic więcej. Na pewno nie planowałem, by przekształciło się w coś poważniejszego. Gdybym nigdy więcej nie wystąpił przed kamerą, nie miałbym z tym problemu. Zresztą właśnie na to się zanosiło. W moim zachowaniu zaczęły się uwidaczniać niefrasobliwość i arogancja. Z pewnością nikt nie dałby roli dzieciakowi o takich cechach, prawda?