Chciałem zrobić sekwencję wspinaczkową. Podczas kręcenia w Australii mieliśmy problemy z pogodą. Padało przez 40 dni, a ja czułem się jak Noe. Studio mówiło: "Słuchaj, znajdźmy nowe miejsce do otwarcia filmu. Ciągle pada i goni nas czas." Każdego dnia ludzie przychodzili z innymi pomysłami na scenę otwierającą. Ale ja nie wiedziałem, jak inaczej rozpocząć ten film. [...] Udało mi się przekonać studio do tej sceny otwierającej. Nie dało się tam nawet ustawić kamery. Byłem zmęczony po podróży, nie wiedziałem jak skontaktować się ze studiem i nie mogliśmy kręcić, a była na mnie duża presja, bo to ja przez pół roku nie zgodziłem się na zmiany.

Pamiętam, że obudziłem się następnego ranka i pomyślałem: "Musisz stawić temu czoła." Słońce wstaje, wiatru nie ma, temperatura rośnie. Wtedy pomyślałem: "Chodźmy na szczyt góry i zacznijmy kręcić teraz."

[...] To, o czym ludzie nie wiedzą, to że jest moment, w którym skaczę z góry na dół, ale moja stopa była złamana. Nigdy o tym nikomu nie powiedziałem. Po co mówić o niektórych kontuzjach? Są takie, że musisz po prostu iść dalej. John Woo powiedział: "Mamy to!" A ja na to: "Nie, to wszystko musi być na jednym ujęciu. Próbujmy dalej." I to ujęcie znalazło się w filmie. Miałem dużo zabawy kręcąc ten film z Johnem. Wiedziałem, że ta sekwencja początkowa to jednocześnie nasza kampania marketingowa.