Najnowsza recenzja redakcji

Nagłówek recenzji nieprzypadkowo brzmi identycznie, jak polski tytuł zeszłorocznego filmu z Clintem Eastwoodem w roli głównej. Back in the Game łączy ze wspomnianą produkcją nie tylko tematyka (krążąca wokół pasji do baseballu oraz trudnych relacji ojca i córki), lecz także sentymentalno-komediowy ton opowieści. Nowy sitcom stacji ABC nie grzeszy oryginalnością, okazując się kolejną familijną historią nakręconą ku pokrzepieniu serc Amerykanów. Choć ta konwencja została już do bólu wyświechtana, sięgnięcie po nią nie musi jednak z góry skazywać serialu na porażkę. W takich przypadkach, jak ten, efekt końcowy zależy zazwyczaj od  jakości wykonania.   

Fabuła Back in the Game przedstawia perypetie rodziny Gannonów, w skład której wchodzą: była zawodniczka softballu (Terry junior), jej nastoletni syn (Danny) oraz zgryźliwy ojciec kobiety (Terry senior), który – podobnie jak córka – ma za sobą karierę sportowca. Mimo że ich wspólne życie nie jest usłane różami (bohaterka, ze względu na trudną sytuacje finansową, w jakiej się znalazła, zmuszona jest pomieszkiwać u swojego znielubionego rodzica), na horyzoncie rysuje się szansa na poprawienie wzajemnych stosunków. Gdy Danny’emu nie udaje się dostać do szkolnej drużyny baseballowej, zatroskana matka postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i ubiegać się o stanowisko trenera zespołu. Dzięki prawdziwie rodzicielskiej determinacji – oraz pomocy bogatej przyjaciółki – z powodzeniem realizuje ten zamiar. Jej ambicją jest stworzenie drużyny składającej się z dzieciaków, które zostały wykluczone przez wszystkich innych. W tym momencie swoje trzy grosze postanawia dorzucić Terry senior…

[video-browser playlist="634902" suggest=""]

Chociaż powyższe streszczenie nie rokuje zbyt dobrze, trzeba ostatecznie przyznać, że przynajmniej starano się wycisnąć z gatunkowych klisz to, co w nich rzeczywiście najlepsze. Dzięki temu fabuła, która po prostu nie miała prawa nas czymkolwiek zaskoczyć, nakręcona została sprawnie i lekko. Produkcja posiada pewien naiwny urok, którego nie neguje ani brak rozśmieszających do rozpuku dowcipów, ani wyciskających hektolitry łez z oczu, wzruszających scen. Twórcy, wbrew obecnie panującym trendom, jak ognia unikają uderzania w skrajne emocje, całkiem trafnie odnajdując równowagę pomiędzy parodią a familijnym melodramatem. Przy całej swej banalności Back in the Game jest przede wszystkim bardzo ciepłą i szczerą opowieścią skierowaną do całej rodziny, co zapewne stanowi zarówno jej zaletę, jak i wadę.

Jednym z głównych powodów, dla którego serial zasługuje na przyznanie mu tymczasowego kredytu zaufania, jest - mająca spory komediowy potencjał - obsada. Na jej czele stoi oczywiście stary wyga kina, James Caan, ze swadą wcielający się w rolę Terry’ego seniora, będącego karykaturą twardzieli, których aktor wielokrotnie grał przed laty (chociażby w "Ojcu Chrzestnym"). Nie najgorzej radzi sobie także jego ekranowa rodzina, czyli Maggie Lawson oraz Griffin Gluck, portretujący postacie Terry junior oraz Danny’ego. Mimo że ich vis comica – w porównaniu ze wspomnianym Caanem – pozostawia wiele do życzenia, to oboje okazują się na tyle bezpretensjonalnymi bohaterami, że powinni szybko zaskarbić sobie sympatię widowni. Osobiście najbardziej uradowany jestem z obecności na drugim planie, znanej z brytyjskiej wersji Być człowiekiem, Lenory Crichlow. Zblazowana milionerka, w którą wciela się aktorka, ma szansę zostać – o ile twórcy nie zdecydują się zupełnie zmarginalizować jej roli – najzabawniejszą postacią całej produkcji.  

Obejrzenie zaledwie jednego dwudziestominutowego odcinka to zdecydowanie za mało, aby móc właściwie ocenić ten serial. Na tym etapie Back in the Game sprawia jednak wrażenie całkiem przyjemnej, choć może nieco anachronicznej rozrywki.