Najnowsza recenzja redakcji

Zaczynając od rzeczy tak samo słabych jak w poprzednich odcinkach - Wanda i Bronek są praktycznie nie do zniesienia. Ich melodramatyczne losy nikogo już nie wzruszają. Wanda co odcinek stawia Bronkowi ultimatum, a ten, zamiast uciekać gdzie pieprz rośnie, patrzy tylko na nią zbolałym spojrzeniem. Scenarzyści na rozwój tej pary nie mają żadnego pomysłu i może to naprawdę już pora, by dać sobie z nimi spokój. Z polowaniem na Karkowskiego też. Ile można?

W końcu panuje niezłe napięcie i pojawiają się nieoczekiwane zwroty akcji. Okej, prawdą jest, że już to wszystko widzieliśmy, ale miło było wrócić do tego, czym Czas honoru zachwycał dawniej. Bardzo interesująco zapowiada się wątek Rudej. Poczułam się, jakbym oglądała epizod z pierwszych trzech sezonów, gdzie konfidenci byli wszędzie, nikomu nie można było ufać, a z każdej strony czuć było zagrożenie. To jest siła tego serialu, więc od razu widać zmianę jakości, gdy scenarzyści idą w tym kierunku.

[video-browser playlist="634877" suggest=""]

Tak samo jest z Leną, co do zachowania której wątpliwości ma Celina, a razem z nią i widzowie. Po raz pierwszy w tym sezonie poczułam się autentycznie zniecierpliwiona i chciałabym wiedzieć więcej. W końcu do przodu rusza też wątek Rainera i wydaje się, że jego plany nie pójdą tak gładko, jakby tego chciał. Nareszcie! Twórcy serialu pokazują, że władze komunistyczne nie są takie głupie, jakby chcieli tego nasi bohaterowie. Oni także potrafią być sprytni, a ich działania mogą być naprawdę drobiazgowo przemyślane. Michał i Władek co prawda wywijają się z kolejnego zagrożenia, ale nawet ta scena jest nieźle napisana.

Po raz pierwszy ciekawie robi się też u Otto i Marii, bo wydaje się, że niemiecki lekarz ma trochę za uszami. Gdyby tak nie było, komuniści nie mieliby potrzeby trzymać go w Polsce. Także postać Celiny rozwija się w dobrym kierunku - jej interakcje z Rainerem są naprawdę interesujące, więc kto wie do czego mogą doprowadzić. Celina jest świetnym przykładem powojennej kobiety, która chce zacząć życie na nowo, która zrobi wszystko, by móc liczyć na świeży start. Głęboko się z nią utożsamiam i jestem zdania, że wśród tych wszystkich bohaterów i ich bohaterskich czynów, taka postać, jak ona, jest bardzo prawdziwa.

Po raz pierwszy w tym sezonie odcinek Czasu honoru oglądało się z naprawdę dużą przyjemnością. Daleko mi do zachwytów, ale istnieje nadzieja, że teraz będzie lepiej, szczególnie że zapowiedź następnego epizodu wyglądała zachęcająco. Bardzo bym chciała, aby twórcy otrząsnęli się i przypomnieli sobie, jak się robi dobry serial, bo przecież doskonale udawało im się to przez trzy pierwsze sezony. Może jeszcze nie wszystko stracone.