Najnowsza recenzja redakcji

Główny bohater zawsze był enigmatycznym dziwakiem w specyficznym płaszczu, zamieszkującym młyn pośrodku niczego. Niemniej jednak świat wokół niego kreowano w taki sposób, by wydawał się jeszcze dziwniejszy aniżeli on sam, nawet jeśli operowano na granicy przerysowania. W tej sytuacji Jonathan zawsze był głosem rozsądku w tym szalonym świecie.

Z tego powodu mam ogromny żal do twórców. Kierunek, w którym podąża bohater, jest zupełnie nie do przyjęcia. Creek ma normalną pracę, chodzi w garniturze, ma niesamowicie ładną, ale głupiutką żonę, a ich małżeństwo jest najzwyczajniejsze w świecie. Mieszka w starej rezydencji, aczkolwiek w porównaniu z ikonicznym młynem jawi się ona jako cud współczesnego budownictwa. Nie tylko przestał był dziwakiem, ale także detektywem. A skoro nasz bohater znormalniał, świat wykreowany przez twórców musiał zostać sprowadzony do granic absurdu, aż miałam nieraz ochotę zapłakać.

Nikogo więc nie powinno dziwić, że kolejny odcinek jest zbiorem mniej lub bardziej udanych anegdot, który nudzi od samego początku, a tajemnica wydaje się być wciśnięta na siłę, żeby widz nie miał pretensji do twórców. I choć początkowe minuty klimatem i poziomem czarnego humoru przypominały pierwsze serie, tak przez resztę odcinka nie byłam do końca pewna, co tak naprawdę oglądam, bo ani historia Polly, ani sama zagadka nie były na tyle interesujące, bym była autentycznie zaciekawiona.

Może po części wynika to z faktu, że żona Jonathana jest straszliwie irytującą i na wskroś nierozgarniętą postacią. Za każdym razem, gdy opowiada kolejną łzawą historię ze swojego życia, mam ochotę pociąć się tasakiem. I tak, wiem, że to sposób twórców na rozwój tej postaci, ale niestety od samego początku nie przekonała mnie ona do siebie i trudno było mi uwierzyć, że nasz detektyw był w stanie ożenić się z kimś takim - szczególnie jej poziom inteligencji pozostawia wiele do życzenia. 

Zresztą samo wyjaśnienie "sprawy tygodnia" było przewidywalne, nudne i zaskakująco trywialne. W którym momencie serii twórcy stwierdzili, że wprowadzenie zjawiska "przypadku" jest podstawą do napisania scenariusza serialu detektywistycznego opierającego się na racjonalnym wyjaśnianiu spraw? Postać Astrodamusa, magia i tajemnica numerów na ścianie, które okazały się być zwycięskimi numerami na loterii, mogła być swego rodzaju powrotem do korzeni, a w zamian dostaliśmy kiepską podróbkę serialu komediowego z nieustającymi żartami na temat masturbacji i seksu. Boże, dlaczego?

Najbardziej bolesny jest jednak fakt, że wszystko tu jest ładne, przyjemne i, pokuszę się o stwierdzenie, przewidywalne aż do bólu. Jonathan Creek nie jest pewnego rodzaju dramatyczną iluzją, ale bardziej anegdotą opowiedzianą w trakcie imprezy z dużą ilością alkoholu, gdzie z początku wszystko wydaje się być śmieszne, a potem pozostaje tylko niesmak i zażenowanie. Po obejrzeniu drugiego odcinka zadałam sobie pytanie: czy jest jeszcze miejsce dla detektywa Jonathana Creeka, czy powinien on jednak wykonać swój ostatni trik i zniknąć w objęciach normalności raz na zawsze? Tego niestety już chyba nigdy się nie dowiemy.