Piąty sezon był wyjątkowo słaby, choć biorąc pod uwagę jakość świątecznych odcinków, nie spodziewałam się zbyt wiele po twórcach w tej kwestii. Zaskakuje więc fakt, że finałowy odcinek z pozoru wcale nie wydawał się być rozczarowujący. Tajemnica zamkniętego pokoju, z którego tylko sam Houdini mógłby się wydostać, sprawia, że można połamać sobie na niej zęby. Powrót Josie Lawrence, Jonathan zachowujący się w identyczny sposób jak w pierwszych sezonach - miałam wrażenie, że znów jest rok 1998 i serial daje widzom to, co ma najlepszego do zaoferowania.

Wielka szkoda, że jest to tylko zasłona dymna, by ukryć fakt, że produkcja Renwicka lata świetności ma już dawno za sobą. Po seansie trzeciego odcinka fani na pewno znajdą powody, by tęsknić za serią. Epizod w dobitny sposób nie tylko ratuje honor piątego sezonu, ale również pokazuje, dlaczego serial powinien się skończyć właśnie w tym momencie. O ile posiada on w sobie siłę i energię pierwszych sezonów, tak pozbawiony jest stylu i choć odrobiny logiki, która jest przecież niezwykle ważna dla rozwoju fabuły.

Najbardziej razi obecny na każdym kroku przypadek. To, co z początku wydawało się być zgrabną sztuczką, okazuje się rozczarowującym zbiegiem okoliczności. Zegarek, który przypadkiem trafia do mieszkania jednej z bohaterek; człowiek, który ginie w wannie, posiada mieszkanie obok miejsca, w którym zaczepił się zegarek; Polly przypadkiem odnosi zwłoki denata do jego domu zamiast zadzwonić na policję; wiatr przypadkiem powiał w odpowiednim kierunku - nic tu nie ma najmniejszego sensu, a choć całość ogląda się fantastycznie, to serial detektywistyczny, który w całości opierał się na logicznym rozumowaniu, serwując coś takiego, pozostawia mnie tylko w stanie konsternacji.

Wszystko wydaje się być sprytną sztuczką bez żadnego konkretnego powodu. Ale czy to tak naprawdę nie było głównym motywem piątego sezonu Jonathana Creeka? Jestem święcie przekonana, że twórców może kusić chęć stworzenia kolejnego sezonu, ale czy nie lepiej będzie dla wszystkich, jeśli detektyw zostanie uśmiercony raz na zawsze? I to najlepiej w zamkniętym, odciętym od świata pomieszczeniu, by widzowie w końcu mieli nad czym myśleć.