Jakie jest więc główne założenie fabularne? W 1945 roku naziści uciekli na ciemną stronę księżyca. Tam, aż do roku 2018, czekali na sposobność, by przeprowadzić atak na ziemię - Meteor Blitzkrieg! W tym samym czasie prezydent USA wysyła misję na księżyc, która ma zapewnić reelekcję. Niestety jej dowódca, czarnoskóry model Washington, zostaje pojmany przez nazi-grupę zwiadowczą. I w tym momencie zaczyna się nasza kosmiczna przygoda.

Niewątpliwą zaletą całej produkcji jest scenariusz. Gag goni gag i dostaje się praktycznie wszystkim po kolei, zaczynając od Amerykanów, speców od marketingu, poprzez nazistów, a na ONZe kończąc. A jeśli chodzi o nazistów i ich nadętą ideologię, to autorzy wyśmiewają ją prawie w każdej scenie. Dodatkowo twórcy dorzucili parę smaczków, jak chociażby nawiązania do "Gwiezdnych wojen" czy "Upadku" Olivera Hirschbiegela.

Jeżeli chodzi o grę aktorską, to - jak to przeważnie bywa w tego typu produkcjach - nie jest ani zła, ani dobra. Jak zwykle nie zawodzi ulubieniec Wima Wendersa i Larsa von Triera, Udo Kier, który wcielił się w rolę charyzmatycznego wodza nazistów z ciemnej strony księżyca. Zaskakująco dobrze wypada również Stephanie Paul w roli Sarah Palin. Jej przesadna głupkowatość i ważniactwo jak ulał pasują do konwencji filmu.

Warto również wspomnieć, że Niemcy mówią na ekranie w swoim ojczystym języku, a nie po angielsku. Była to niestety istna męczarnia, bowiem każde słowo po niemiecku brzmi jak rozkaz rozstrzelania.

Jak na produkcję za 7,5 miliona Euro, z czego 10 % zostało sfinansowane przez internatów, efekty specjalne prezentują się wręcz wyśmienicie. Jeżeli ktoś oczekuje epickiej superprodukcji na miarę "Dnia niepodległości" z nazistami w tle, to szczerze się zawiedzie. Wszystko tu jest tandetne i stereotypowe (jak chociażby baza na księżycu w kształcie swastyki), ale ma to swój urok.

Iron Sky jest wręcz idealnym przykładem czarnej komedii science fiction. Fabuła bazuje na absurdalnym pomyśle, który dla niektórych może okazać się nie do ogarnięcia. Jest to jednak produkcja dla wszystkich tych, którzy lubią lekkie podejście do rozrywki i nie mają problemu z kpieniem z poważnych tematów. A scena, w której Korea Północna przyznaje się do inwazji, jest wręcz prawdziwą perełką.

Koniec końców, morał tej bajki jest wszystkim dobrze znany - winna okazuje się być technologia.