Najnowsza recenzja redakcji

Jeśli ktoś uważał, że założenia świata Podzielonych, które przedstawiono w pierwszym tomie, są karkołomne, to musi przygotować się na to, że kolejne części wcale nie są delikatniejsze. Może jest trochę mniej elementów niemalże turpistycznych, jednak wciąż obecne są: przemoc, brudna polityka i osobiste tragedie. Neal Shusterman nie ma litości dla swoich czytelników. Jak jednak trzeci tom wypada na tle wcześniejszych w serii?

Trzeba przyznać, że trzeci tom najbardziej cierpi na przypadłości znane głównie drugim częściom – prawie nie pojawiają się postaci, a akcja toczy się do pewnego punktu, który ma znaleźć rozwiązanie w ostatniej części. Poza pewnymi wyjątkami całość krąży wokół bohaterów znanych z dwóch poprzednich powieści – to ich spotkania i relacje są głównym czynnikiem popychającym fabułę do przodu. Widać rozwój procesów, które zostały zaznaczone w poprzedniej odsłonie, a czytelnik poznaje je przez fragmenty z prasy czy ulotek. Connor i Levy usiłują odnaleźć kobietę, która została wymazana z historii, Starkey ze swoimi Boćkami próbuje rozpętać piekło, które jest komuś wyraźnie na rękę, Risa musi ratować swoje życie, a Cam miota się między luksusowym życiem a sprowadzeniem do poziomu przedmiotu przekazywanego z rąk do rąk. Wszyscy zmagają się z większą liczbą problemów, niż powinni, w końcu tak naprawdę wciąż są nastolatkami. Pojawiają się pomysły, by rozszczepiać również skazańców, bo popyt na „części zamienne” znacznie przerasta podaż, a ludzie oczekują odmłodzenia, polepszenia swoich zdolności, wszystkiego tego, co może dać im nowa tkanka. Wciąż pozostaje pytanie, czy medycyna naprawdę musi iść wyłącznie w kierunku wymieniania organów, czy nie powinna również leczyć innymi metodami. Ale gdzieś padła decyzja, że tak jest wygodniej. Że w ten sposób można rozgrywać inne kwestie. Bo ratowanie życia jest w tym wszystkim najmniej ważne.

Źródło: Uroboros

Z pewnością Neal Shusterman nie bawi się w subtelności, opisując politykę, co z pewnością wynika z celowania w młodszą grupę czytelników. Dlatego podczas lektury wstawek medialnych można krzywić się zarówno przez oczywistość głoszonych tam haseł, jak i przez skojarzenia ze współczesnym przekazem bombardującym ludzi. Wszystko to budzi niepokój, bo chyba przez ostatnie 10-15 lat przeszliśmy drogę, która odarła nas z wiary w rozwój ludzkości w dobrym kierunku – a pierwszy tom serii oryginalnie wyszedł niemal 20 lat temu. Chyba dziś lektura Podzielonych przyprawia o większe dreszcze, niż robiłaby to dekadę czy dwie temu. A to zdecydowanie zwiększa wartość powieści na tle innych młodzieżówek.

Mimo pewnych spowolnień akcji oraz wad typowych dla przejściowych tomów trzecia część Podzielonych jest lekturą wciągającą, a przede wszystkim zmuszającą do przemyśleń. W serii, której założenia wydają się niemożliwe i niewiarygodne, autor udowadnia, że życie nie jest wcale takie proste, jak nam się wydaje. I to wybicie ze strefy komfortu zdecydowanie mu się udaje.