Philippe Caza swoim stylem wyciska piętno na Świecie Arkadiego w sposób jednoznaczny i dobitny, co czyni tę historię nierozłącznie związaną z jego twórczością, zwłaszcza w jej najbardziej ortodoksyjnych i bezkompromisowych odsłonach. Dla jednych będzie to największa zaleta serii, dla innych bariera nie do pokonania. Dzieła Cazy bywają wymagające nawet dla miłośników science fiction. Jego wizje często opowiadane są językiem poezji, z narracją nielinearną i pełną zawiłości. Artysta w swoich dziełach obficie czerpie z klasyki sztuki, co sprawia, że wiele wątków pozostaje nieodkrytą metaforą dla osób, które nie znają odniesień, do których nawiązuje. Świat Arkadiego stanowi jedno z najbardziej radykalnych i wymagających dzieł w tym stylu. Choć dla niektórych czytelników może być trudny do przebrnięcia, warto dać mu szansę. Komiks kryje w sobie coś wyjątkowego – unikalne połączenie estetyki, głębi i artystycznego kunsztu, które pozostaje w pamięci na długo po zakończeniu lektury.

Świat Arkadiego przenosi nas do postapokaliptycznej rzeczywistości, gdzie Ziemia stanęła w miejscu, przestała obracać się wokół własnej osi, a Księżyc rozpadł się i stworzył pierścień meteorytów krążących wokół planety. Świat został podzielony na dwie strefy – jedną spowitą wiecznym mrokiem, a drugą nieustannie wypalaną przez skrajny upał. Niegościnny teren zamieszkują mroczne potwory oraz zmutowani ludzie, którzy żyją w koczowniczych plemionach, często kierujących się barbarzyńskimi zasadami. W tym chaosie istnieje jednak enklawa spokoju – ukryte miasto Dis, technologicznie zaawansowane i zamieszkane przez dwa tysiące wybrańców. W tej mrocznej rzeczywistości pojawiają się także Tytani – potężne istoty, będące hybrydami maszyn i organizmów żywych. Głównymi bohaterami opowieści są Arkas, jego syn Arkadi oraz Tytan Or-Fe. Historia śledzi ich losy na przestrzeni wielu lat, pokazując, jak ich życie splata się z losami zdegradowanego świata.

Wielu z nas zetknęło się z twórczością Cazy dzięki animowanemu filmowi science fiction Gandahar, który zyskał popularność w Polsce na początku lat 90. Caza odpowiadał za oprawę wizualną tego niezwykłego dzieła, które dla wielu widzów było prawdziwym wstrząsem. Jego artystyczna wizja wykraczała daleko poza to, co wówczas oferowało science fiction skierowane do młodszej publiczności. Świat przedstawiony w Gandaharze był wynaturzony, dziwaczny i zdegenerowany, a historia, pełna mroku i poetyckiego języka, poruszała tematy trudne do zrozumienia. Świat Arkadiego idzie jeszcze dalej, wprowadzając nas w nieprzystępną rzeczywistość, gdzie pierwotność przenika się z magią i technologią. Bohaterowie są zdeformowani, dzicy, a ich działania często poddają się prymitywnym, nieskrępowanym instynktom. To brutalna, a zarazem fascynująca wizja, która nie pozostawia nikogo obojętnym.

Z drugiej strony w Świecie Arkadiego wyraźnie widać nawiązania do greckiej mitologii. Historia w futurystycznym klimacie przywołuje opowieści o Prometeuszu, Orfeuszu, Pandorze czy Hefajstosie. Caza tworzy świat, w którym nic nie ogranicza jego twórczej wizji. Pozwala sobie na filozoficzne i metafizyczne rozważania dotyczące natury człowieka oraz jego przeznaczenia. Podobnie jak w innych dziełach autora, nie wszystko jest tutaj jednoznaczne. Postacie mówią zagadkami, posługują się parabolami, które nie zawsze da się łatwo odszyfrować lub powiązać z konkretnymi inspiracjami artystycznymi. Narracja często ucieka w dygresje, oddalające nas od głównego wątku, a jednocześnie przypominające futurystyczne poematy, eksplorujące takie tematy jak ludzka dusza i jej związek z technologią. To wielowarstwowe dzieło, które wymaga od czytelnika cierpliwości, ale też otwartości na nieoczywiste interpretacje.

Lost in time

Powyższą poetykę i filozoficzne refleksje równoważą momenty pełne akcji, emocji i dramatycznych przygód młodego Arkadiego oraz jego ojca. Caza sprawnie łączy różne konwencje, zachowując jednak swój charakterystyczny styl. Dzięki temu fabuła pozostaje podniosła, mroczna, ale jednocześnie głęboko uduchowiona i poetycka. W tym dziele próżno szukać humoru – dominuje atmosfera powagi, która idealnie oddaje ciężar postapokaliptycznej wizji świata przedstawionego. Strona wizualna doskonale uzupełnia tę estetykę, oferując brutalne i niepokojące obrazy, zapadające w pamięć na długo. Caza nie unika przedstawiania gwałtownych i mrocznych wydarzeń, co podkreśla surowość rzeczywistości, w której osadzona jest historia. Jednocześnie autor kontrastuje dzikość i chaos wyniszczonego świata z chłodną sterylnością zaawansowanego technologicznie miasta Dis. Te dwie zupełnie odmienne rzeczywistości, współistniejące w jednej fabule, ukazują wszechstronność artysty. Potrafi on płynnie przechodzić między różnymi estetykami w obrębie science fiction, tworząc dzieło zarówno niepokojące, jak i wciągające.

Lost in time

Ze Światem Arkadiego zdecydowanie warto się zapoznać – to niepowtarzalna okazja, by zanurzyć się w klasyce science fiction na najwyższym poziomie. Caza, niczym komiksowy odpowiednik Stanisława Lema, oferuje coś więcej niż tylko rozrywkę. Jego dzieło to zaproszenie do głębokich egzystencjalnych rozważań, ubranych w formę futurystycznej opowieści o poetyckim zabarwieniu. Mimo tej filozoficznej głębi, autor nie zapomina o regułach dobrej przygodowej narracji. Dzięki temu lektura pozostaje angażująca i unika przesytu treści nad formą. To jednak nie jest pozycja dla każdego – wymaga od czytelnika otwartości na nietuzinkowe rozwiązania artystyczne i gotowości do zmierzenia się z wykraczającą poza schematy wizją. Dla fanów science fiction, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać twórczości Cazy, jest to niemal obowiązkowa lektura. Pozwala doświadczyć niezwykłej perspektywy artystycznej, która na długo pozostaje w pamięci.