– To dobrze. Proszę przyjść jutro na godzinę dziesiątą. Będzie dla pani przygotowana umowa. Koleżanka oprowadzi też panią po szkole, opowie dokładnie o obowiązkach i zasadach tu obowiązujących. Czego wymagamy od uczniów, a czego wymagamy od nauczycieli.

– Będę jutro o dziesiątej.

– Znakomicie.

Dyrektorka wstała i wyciągnęła rękę na pożegnanie. Zamarła w połowie ruchu. Jej wzrok zawiesił się na zawartości torebki Klementyny.

– To pani papierosy? – zapytała.

Klementyna potwierdziła.

– Będzie musiała pani przestać palić. Zależy nam na tym, żeby nauczyciele w każdym calu stanowili wzór dla uczniów. Rozumiem, że w pani czasach było trochę inaczej, ale takie tutaj mamy zasady.

– Oczywiście! Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby palić w szkole.

Dyrektorka potrząsnęła głową.

– Nie. Chodzi mi o to, żeby przestała pani palić w ogóle – powiedziała mocnym, stanowczym głosem. – Dym papierosowy strasznie przechodzi przez ubranie. Będzie czuć, że paliła pani w domu. Uczniowie się dowiedzą. Rodzice również. Rozumie pani?

– Chyba tak.

– Jest pani gotowa to zrobić?

Pytanie zawisło między nimi i Klementyna zrozumiała, że to jest właśnie najważniejszy moment rozmowy kwalifikacyjnej.

– Tak. Jestem gotowa – powiedziała. – Zresztą i tak powinnam już dawno rzucić.

– Znakomicie – stwierdziła zadowolona z siebie dyrektorka. – W takim razie widzimy się jutro o dziesiątej.

Uścisnęły sobie dłonie. Dyrektorka poprowadziła ją do sekretariatu. Poprosiła jedną z pracownic o przygotowanie dokumentów na jutro. Sekretarka spisała dane Klementyny, których potrzebowała do sporządzenia umowy, a dyrektorka zniknęła w swoim gabinecie. Klementyna cierpliwie czekała i co rusz zaciskała palce na rąbku spódnicy. Potrzebowała tej pracy. Potrzebowała najbardziej na świecie. I wiedziała, że być może po raz pierwszy w życiu spotkało ją niewiarygodne szczęście. Ale wiedziała też, że za nic, za nic nie będzie w stanie rzucić palenia.