Daenerys z rodu Targaryenów, Pierwsza tego imienia, Zrodzona z burzy, Niespalona, Królowa Meereen, Królowa Andalów i pierwszych ludzi, Khaleesi Wielkiego Morza Traw, Wyzwolicielka z Okowów, Matka Smoków, Srebrna Królowa... – jak my to wszyscy doskonale znamy. Formułka, która  na przełomie ostatnich sezonów Game of Thrones była powtarzana tak często, że wryła się w pamięć każdemu, określa jedną z najbardziej charakterystycznych i najważniejszych postaci serialu. Daenerys jest znana i przez wielu lubiana, wszystkie jej czyny służą wyłącznie słusznej sprawie – rzec można, to kobieta, która nie ma wad. Jednak mimo usilnego kreowania jej na postać, którą da się (czy wręcz należy) lubić, bohaterka ma także pokaźne grono antyfanów, którzy zdecydowanie nie kibicują jej w drodze do tronu. Zaliczam się do nich także ja.

Sprawdź swoją wiedzę o całym serialu Gra o tron

Nie umniejszam temu, czego Daenerys doświadczyła. Przeciwnie – za to, że przeżyła (zaryzykujmy to stwierdzenie na tydzień przed finałem bieżącej odsłony) siedem sezonów, należą jej się gratulacje, bo jak doskonale wiemy, nie każdy z bohaterów miał tyle szczęścia. Jednak z roku na rok postać coraz mniej przypomina biedną dziewczynę autentycznie wzbudzającą współczucie. Teraz jawi nam się jako zimna i arogancka kobieta z przesadną pewnością siebie i – co najgorsze – twórcy na siłę starają się wbić widzowi do głowy, że to wciąż niekwestionowany ideał. Spieszę zatem przedstawić mój własny punkt widzenia oraz odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nie podzielam ich zdania.

Dany nie ma wad. A jeśli uważamy, że ma... to po prostu się mylimy

Od początku kreowana jako faworytka do tronu, Daenerys wzbudza we mnie szczerą niechęć swoją wielką szlachetnością. Problem w tym, że tak naprawdę jej czyny niczym nie różnią się od czynów przeciwstawianej jej Cersei Lannister. Smocza Matka tak samo zdolna jest do dokonywania rzezi w imię swoich własnych idei, jednak jest to zupełnie inaczej przedstawiane na ekranie. Fakt, iż to Daenerys jest faworytką twórców serialu, jest widoczny tak bardzo, że aż razi w oczy. Im bardziej usiłuje się przedstawić kogoś wyłącznie w najlepszym świetle, tym gorzej to wygląda – bohaterka traci na wiarygodności, ponieważ nie ma żadnej innej twarzy poza tą jedną, bez najmniejszej skazy. Jednak pod przykrywką szlachetności w dalszym ciągu mamy tu desperatkę, która zrobi wszystko, by usiąść na tronie. Jej działania można podsumować powiedzeniem „cel uświęca środki”,  podczas gdy do Cersei znacznie bardziej pasuje „po trupach do celu”. Zastanówmy się jednak przez chwilę – czy obydwie te formułki nie znaczą przypadkiem tego samego?

Początkowo rzeczywiście Dany wydawała się szlachetna, prawdziwie dobra, sprawiedliwa... Jednak jej działania są tak naprawdę równie brutalne co postępki innych. Bohaterka nie ma problemu by palić ludzi żywcem, czy wieszać ich na krzyżach, żeby umierali w męczarniach... Mimo to, wszystkie jej czyny się wybiela, a podążająca za nią armia wyzwolonych ma jeszcze bardziej podkreślić, z jak wspaniałą osobą mamy tu do czynienia. Ludzie ruszają za nią dlatego, że wydaje się potężna i niepokonana, przy czym kluczowe jest tu „wydaje się”. Dany gromadzi wokół siebie coraz większy tłum, a ten z kolei bardziej niż w to, co już osiągnęła, wierzy w to, co jeszcze zrobi w przyszłości. Ona jest nadzieją – przez fakt, że uważają tak wszyscy jej poplecznicy, Daenerys sprawia wrażenie osoby jednolitej, takiej, która zawsze będzie równie szlachetna, równie idealna i równie wspierana. I nieważne, że nie ma na koncie wielkich rzeczy, a swoje szczęście w dużej mierze zawdzięcza działaniom innych. Ona nie ma wad. A nawet jeśli ma, to i tak wmówi wszystkim, że są to jej zalety.

Gadaj zdrów. I tak wiem lepiej

Przekonana o tym, iż jest najsilniejszym graczem na planszy, Daenerys nadużywa maniery i arogancji, uważając się za kogoś ponad innymi – a zwłaszcza ponad śmiesznymi kandydatami do tronu, którzy przecież z założenia nie mogą się z nią równać. Tymczasem bez tych, którzy troszczyli się o nią i ratowali jej skórę (czytaj Jorah Mormont, Barristan Selmy, czy wreszcie sam Drogon), zapewne zginęłaby marnie. W chwili obecnej bohaterka zdaje się być przekonana o tym, iż sama doszła do wszystkiego, za co należy ją czcić i klękać u jej stóp. I nieważne, że też posiadasz tytuł króla lub lorda – klękaj albo spłoniesz żywcem. Daenerys zupełnie nie potrafi znieść krytyki i zawsze postępuje tak, jak chce. Pyta o zdanie tylko po to, by zachować pozory, że rzeczywiście potrzebuje doradcy i namiestnika – tak postępują przecież wszyscy władcy, więc i ona musi mieć kogoś u boku. Tymczasem jeśli ktoś udzieli jej odpowiedzi, która jest niezgodna z jej założeniem, po prostu postąpi po swojemu, udowadniając, że to ona ma rację. Widać to przede wszystkim w bieżącym sezonie, gdy pytała o radę zarówno Jona Snowa, jak i Tyriona, by w efekcie końcowym wzgardzić opiniami każdego z nich. Daenerys demonstruje swoją niezależność i podkreśla fakt, że nikt nie może jej poskromić. A gdy ktoś jej nie pasuje, po prostu go likwiduje.

Jej pycha i arogancja widoczne są także w momentach, w których bohaterka powołuje się na nazwisko swojego ojca – zupełnie tak, jakby była to jej przepustka do wszystkiego. Daenerys żywi w sobie przekonanie, że wszystko jej się należy i bezceremonialnie wkracza do Westeros, gotowa spalić wszystkich, którzy zagrodzą jej drogę do tronu. Jest obcym przybyszem, który nie podejmował w zasadzie żadnych interakcji z mieszkańcami Westeros i choć sama nigdy nie siedziała na tronie, rozkazuje mówić do siebie „królowo”. Tymczasem – w przeciwieństwie do przykładowego Jona Snowa, który faktycznie zapracował sobie na swój tytuł czynami – Dany tak naprawdę osiągnęła niewiele. Polegała głównie na pomocy innych, którzy naprowadzali na właściwy trop. Gdy w końcu zyskała prawdziwą pewność siebie, ograniczała się do krzyków, żądań i gróźb typu „mam smoki i nie zawaham się ich użyć”. Dany nie jest partnerem do jakichkolwiek dyskusji, właśnie przez mylne przekonanie, że wszystko jej się należy i nikt nie dorasta jej do pięt. Wszystko chce załatwiać siłą i zamierza wywołać wojnę zamiast choćby spróbować podejść do tego bardziej dyplomatycznie. Czy fakt, że jej ojciec przed laty siedział na tronie, jest równoznaczny z tym, że i ona automatycznie staje się władcą? Oto jest pytanie. W Westeros na przełomie lat działo się bardzo dużo, a z tymi, którzy także roszczą sobie prawa do tronu można prowadzić nieskończone dyskusje. Ale co z tego – to się nie liczy. Daenerys jest królową. I już. Natychmiast dawać jej ten tron.