Zestawiając obok siebie pierwsze odcinki obu serii, widać, że Pakt potrafi kopiować Mammon bardzo dokładnie, powtarzając nawet poszczególne ujęcia. Z drugiej strony polscy scenarzyści zdecydowali się wprowadzić spore zmiany w fabule.

Zacznijmy jednak od obsady. Marcin Dorociński jako prowadzący śledztwo dziennikarz Piotr wypada wiarygodnie. Magda Cielecka w roli żony jego brata nie ma wiele do zagrania w pierwszym odcinku, ale biorąc pod uwagę klasę tej aktorki, można mieć nadzieję, że dobrze wywiąże się ze swojego zadania w kolejnych epizodach. Zdecydowanie wyróżnia się Jacek Poniedziałek w roli uwikłanego w aferę brata Piotra - mimo że słów pada niewiele, czujemy grozę położenia, w jakim się znalazł. Zastanawiałem się, w jaki sposób polscy scenarzyści potraktują postać ojca Piotra, który w oryginalnej wersji jest pastorem, co ma bardzo duże znaczenie dla przebiegu akcji. Niestety polscy ewangelicy nie dostali szansy (gwoli przypomnienia - parę lat temu premierem był protestant, więc tzw. szerokie masy mają świadomość, że ktoś taki istnieje), a ponury ojciec okazał się być wojskowym w stopniu pułkownika, który mieszka na terenie jednostki wojskowej w chacie z bali i rzeźbi świątki (sic!).

Poważnym mankamentem jest scenografia. W Norwegii, gdzie toczy się akcja Układu, wnętrza charakteryzuje w większości typowo skandynawski funkcjonalizm i ascetyczna estetyka, co doskonale współgra z atmosferą produkcji - uczuciem osaczenia i osamotnienia głównego bohatera. Nie mamy jednak wrażenia sztuczności, wierzymy, że w tym otoczeniu mieszkają i pracują ludzie. Polski scenograf poszedł tym samym tropem, niestety efekt końcowy jest bardzo wątpliwy. Wnętrza wyglądają równie wiarygodnie jak serialowy szpital w Leśnej Górze.

Na niekorzyść działa też kręcenie większości zdjęć w dzień, co nie buduje napięcia (w oryginale większość akcji dzieje się w nocy, podkreślając tym samym wrażenie samotności Petera w walce z tajemniczym Układem), a jedynie odsłania mankamenty techniczne realizacji. Oby zmieniło się to w kolejnych odcinkach.

Całkowitą wpadką jest scena finałowego tajemniczego samobójstwa, która w oryginale wypada niesłychanie dramatycznie i wbija widza w fotel. U nas dostajemy za to długie ujęcie jadącego samochodu, który uderza w samotnie stojące drzewo (ach, ten polski suspens). Jest to do tego stopnia niewiarygodne, że jedna z uczestniczek pokazu, w którym też uczestniczyłem, wybuchnęła gromkim śmiechem.

Jeden odcinek to jednak zdecydowanie za mało, żeby wyrobić sobie ostateczną opinię. Mam nadzieję, że w kolejnych poziom będzie wyższy, bo dobrych polskich seriali kryminalnych ciągle jest mało. Tak czy owak, Paktowi nie będzie łatwo dorównać oryginałowi. Na razie Norwedzy są górą.