Helix (sezon 1, epizod 4)

Single Strand (2014)

Reklama

Naukowcy poddani kwarantannie na poziomie R są przekonani, że zarówno dr Hatake, jak i dr Farragut, zostawili ich w podziemiach na pewną śmierć. Dodatkowym argumentem za tą tezą jest brak komunikacji spowodowany wysadzeniem anteny. Postanawiają więc odciąć filtrację powietrza, aby zmusić ich do zejścia na dół. W tym czasie Alan star się uratować Petera, a Sarah zaczyna wątpić w poprawność swojego testu.

Serial:
Helix
Sezon:
1
Premiera (Świat):
24 stycznia 2014
Gatunek:
Sci-Fi, Thriller

Najnowsza recenzja redakcji

Widzowie już wiedzą, że Hatake to najczarniejszy charakter i bezwzględny naukowiec. Szkoda tylko, że zaczął się więcej odzywać. Dopóki patrzył spode łba na wszystkich dookoła, było względnie dobrze, ale ten akcent, na siłę wystylizowana złowieszczość i kompletna niewiarygodność postaci sprawiają, że jeden z głównych punktów fabuły jest po prostu słaby. Mnie Hatake zupełnie nie przekonuje, a skoro brakuje odpowiedniego złego charakteru, to jaki jest sens prowadzenia z nim walki? Co mogło się podobać w grze aktorskiej Hiroyuki Sanady w przypadku Zagubionych, w Helix naprawdę irytuje.

Podobnie sprawa wygląda z Sarą. Cała jej postać to klisza, bo przecież dobrze znamy bohaterkę (lekarkę/naukowca), która w obliczu śmiertelnej choroby stara się pomóc wszystkim, tylko nie sobie. Niestety, Jordan Hayes grająca dr Jordan to nie Olivia Wilde i daleko jej do stworzenia pełnowymiarowej postaci. Mimo że zaczyna pokazywać swoją drugą stronę, to chyba jeszcze trochę trzeba będzie zaczekać i dać czas twórcom na rozwinięcie jej wątku. Na razie, według mnie, jest to najbardziej denerwująca postać w całym serialu, a tu nie pomoże nawet litość wobec śmiertelnej choroby.

[video-browser playlist="634459" suggest=""]

Kolejna rzecz, która zawodzi, to cała otoczka komputerowo-naukowa. Nikt mi nie wmówi, że poważni naukowcy z CDC pracują na oprogramowaniu obsługiwanym dotykowo. Rzecz dzieje się w bliżej niezidentyfikowanej przyszłości, a design ich programów wygląda jak wyjęty z "CSI: Miami". Wiem, że to może zbytnia drobiazgowość, jednak w moim przekonaniu takie zaniedbanie rzutuje na wiarygodności, która jest przecież dość istotnym elementem w budowaniu więzi między widzem a serialem.

Gdyby tego było mało, mamy jeszcze śmierć jedynej naprawdę dobrej postaci mającej w sobie coś z prawdziwego naukowca. Mimo zdenerwowania na scenarzystów muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego rozwoju akcji. Poza tym końcowa scena ze szczurami żerującymi na zwłokach i ta wesoła muzyczka w tle miały w sobie coś naprawdę przewrotnego. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że następne odcinki będą lepsze niż ten.