Zobacz w CDA Premium Oglądaj TERAZ

Grupa magików, która na wyżyny wzniosła sztukę scenicznej iluzji – ukazując ludzkim oczom rzeczy, o jakich dotąd nikomu się nie śniło i obdarowując publiczność milionami dolarów z kont niczego niepodejrzewających bogaczy – tym razem wpadnie w nie lada tarapaty. Ich żądny zemsty dawny rywal doprowadzi do katastrofy podczas finału Super Bowl, o którą oskarżeni zostaną CZTEREJ JEŹDŹCY. Uciekając przed FBI i policją, znienawidzeni przez publiczność będą musieli udowodnić swą niewinność i usidlić swego wroga. A wszystko to oczywiście przy użyciu swych niezwykłych umiejętności.

Aktorzy:
Morgan Freeman, Mark Ruffalo (144) więcej
Reżyserzy:
Jon M. Chu
Premiera (Świat):
10 czerwca 2016
Premiera (Polska):
8 lipca 2016
Kraj produkcji:
USA
Dystrybutor:
Monolith
Czas trwania:
129 min.
Gatunek:
Komedia, Thriller, Akcja

Trailery i materiały wideo

Iluzja 2 - polski zwiastun teaserowy

Najnowsza recenzja redakcji

Pierwsza Now You See Me była zaskakująca dobra - pełna energii, nowych, fajnych pomysłów, oglądało się ją z prawdziwą przyjemnością. No i obejrzały ją miliony, więc nic dziwnego, że powstał sequel. Niestety dobre pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, co bardzo mocno widać w Now You See Me: The Second Act. Jej twórcy spróbowali przenieść absolutnie wszystko, co się da, z pierwszej części i dołożyć jeszcze trochę. Z obsady nie dało się tylko ponownie zaprosić Isli Fisher – zastąpiła ją z dużą werwą i humorem Lizzy Caplan. Poza tym są wszyscy oraz gracze dodatkowi wprowadzeni w miejsce tych, którzy wcześniej mieli inną rolę.

Skoro wiadomo już, że Dylan jest szefem grupy, a nie ścigającym ich agentem FBI, to wprowadzono nowych agentów; skoro na początku fabuły dawni źli zdają się pokonani, to wprowadzono nowych (uroczy Daniel Radcliffe jako socjopata, a do tego jeszcze fajna niespodzianka, chyba dobrze schowana w trailerach, bo ja jej tam przynajmniej nie zauważyłem); skoro wiadomo już, kto był ich tajnym wsparciem za pierwszym razem... Można by tak długo. Rzecz w tym, że widzimy ponownie te same sztuczki, a przynajmniej podobne. Niektóre pięknie wykonane i z pewnością robiące wrażenie; niektóre przedstawione z charyzmą, której zazdrościć tym postaciom powinni wszyscy politycy świata. Ale nie składa się to w nową ciekawą opowieść, a jedynie w permutację tego, co widzieliśmy poprzednio. Czy to wystarcza? Musicie sami ocenić.

Nie mówię, że to zły film. Ba, uważam, że wręcz należy go zobaczyć, choćby dla sceny z przekazywaniem sobie karty – tu raz przydały się wcześniejsze doświadczenia reżyserskie Jona M. Chu w kinie tanecznym. Ale w sumie po prostu poprzeczka po pierwszym filmie była tak wysoko zawieszona, że mimo najszczerszych chęci nie udało się jej przeskoczyć.