Karol Woźniak urodził się w 1893 roku w Szopienicach, obecnie dzielnica Katowic, w rodzinie o górniczych tradycjach. Jego rodzice zarówno jemu, jak i jego rodzeństwu, starali się wpoić miłość do Polski, co w tamtych czasach nie było na należącym do Niemiec Górnym Śląsku kwestią powszechną. Po skończeniu szkoły Karol trafił wraz z dwójką swoich braci do seminarium duchownego w Belgii. Jedynie czwarty z braci nie przywdział sutanny. Po wybuchu I wojny światowej, aby uniknąć służby w armii cesarskiej, Woźniakowie wyjechali do Stanów Zjednoczonych. Karol wstąpił do tamtejszego wojska, a na wieść o tworzeniu się Błękitnej Armii we Francji, raz jeszcze przemierzył wraz z braćmi ocean. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Woźniak trafił na wschodni front walk o polskie granice, a słysząc o plebiscycie mającym rozstrzygnąć o przyszłości Górnego Śląska, popędził do swej małej ojczyzny. W obliczu niekorzystnego wyniku plebiscytu i, co za tym poszło, wybuchu III powstania śląskiego, ks. Karol Woźniak szybko wstąpił w szeregi armii powstańczej i jako major objął dowództwo batalionu w ramach 1 pułku katowickiego. Dał się poznać jako znakomity organizator i dowódca, a jego batalion walczył na Górze Świętej Anny, zdobył Kłodnicę i atakował Kędzierzyn. Za swoje powstańcze czyny ks. Karol został uhonorowany Krzyżem Virtuti Militari. Co należy podkreślić, jego trzej bracia również walczyli w polskich szeregach, a siostra Helena niebawem poślubiła Alfonsa Zgrzebnioka, jednego z największych przywódców wszystkich trzech śląskich zrywów.