Simona Kossak nawet nie stara się wymykać gatunkowym standardom. Wzięto na warsztat istotny okres z życia bohaterki, by opowiedzieć jej historię i odpowiedzieć na pytanie, dlaczego ta osoba zasłużyła na swoją kinową biografię. To samo w sobie wzbudza niejednoznaczne uczucia, bo opowieść wcale nie jest porywająca. Nie czuć w niej szczególnej wyjątkowości. Mówimy o kobiecie mieszkającej w Puszczy Białowieskiej i badającej życie saren. Niestety przez pewne decyzje fabularne nie mamy wrażenia, że to, czego dokonała, było ważne. Tak jakby małe zwycięstwo z rządem komunistycznej Polski miało wystarczyć. To za mało! Twórcy nie przekonali mnie, że ta historia powinna zostać zekranizowana, a wydźwięk motywu feministycznego wydaje się niewielki.

Głowna postać jest przedstawiona dobrze i ciekawie. Duża w tym zasługa Sandry Drzymalskiej, która dodaje jej pazura, charakteru i tego ognia, który jest potrzebny bohaterce, by widz w nią uwierzył i mógł zaangażować się w jej historię. Choć scenariusz nie oferuje zbyt dużych wyzwań aktorskich, emocje kipią w Simonie i to one pozwalają poczuć ten film sercem. Jakub Gierszał w roli jej wybranka świetnie ją uzupełnia, ale reszta postaci to stereotypy, z którymi artyści niewiele mogą zrobić przez ograniczenia scenariuszowe. Trochę nudne, rozczarowujące –  zwłaszcza pod kątem czarnych charakterów.

fot. NEXT FILM

Simona Kossak to lekki film, który dobrze się ogląda. Nie brak w nim humoru, a zwierzęta na ekranie wywołają uśmiech na twarzy niejednego widza –  zwłaszcza pewien dzik lubiący spać w łóżku. Tempo jest porządne, więc nie czuć, aby coś się dłużyło. Tylko pomimo tej solidnej roboty Simona Kossak to filmowa zagadka: ta historia w żadnym momencie nie wybrzmiewa jako coś wartego nakręcenia i obejrzenia. Nie podkreślono klarownie wagi dokonań naukowych kobiety, ponieważ za bardzo skupiono się na tym, że walczy z PRL-em i odnosi małe zwycięstwo wielkim kosztem. To za mało, by uznać to za wyjątkowe dzieło. Poza rolą Sandry Drzymalskiej nie ma tu nic, co by zapadło w pamięć.

Mam bardzo mieszane odczucia, bo Simonę Kossak oglądało się dobrze. Można było się pośmiać. Jednak trudno mówić o wielkich emocjach. To nieciekawa historia, która nie porywa i o której zapomni się od razu po seansie. Na uwagę zasługuje natomiast solidna realizacja i dobra kreacja aktorska Sandry Drzymalskiej.