A wszystko miało swój początek w latach 90., gdy "Dziennik Bridget Jones" okazał się niespodziewanym sukcesem wydawniczym. Autorka w genialny wręcz sposób ukazała lęki, z którymi muszą się zmierzyć współczesne kobiety sukcesu. Lęki, o których spora część kobiet zupełnie nie miała pojęcia, a mężczyźni nawet nie sądzili, że takowe istnieją.

I w końcu, po dość długim okresie oczekiwania, ukazał się trzeci tom przygód naszej bohaterki, który w dobitny sposób pokazuje, że tak naprawdę nic się nie zmieniło. Przez chwilę dałam się nabrać, że jest ona zupełnie inną kobietą. W końcu przekroczyła pięćdziesiątkę, owdowiała, a przy okazji jest matką dwójki dzieci. Bridget Jones jednak się nie zmieniła, co tylko pokazuje, że Helen Fielding – podobnie jak Thomas Harris – nie potrafi pisać o innych bohaterach ani stworzyć dla nich zupełnie nowej historii.

Mimo pozornej zmiany sytuacji życiowej Jones dalej jest lekkomyślną, roztrzepaną, małą dziewczynką uwięzioną w ciele dorosłej kobiety, która chce się spełniać nie tylko w pracy, ale również w roli matki. Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż lubi sobie popić, nieustannie walczy z nadwagą (choć tym razem skutecznie), no i szuka miłości. Bridget przeżywa wloty i upadki w sferze uczuć, dzięki czemu autorka po raz kolejny raczy nas schematem ze swojej pierwszej książki. Kogo powinna wybrać: młodego przystojniaka, który nieustannie zaciąga ją do łóżka, czy może wrażliwego komandosa, który sprawia wrażenie chodzącego ideału?

Nie jestem w stanie zrozumieć, do kogo tak naprawdę skierowana jest ta książka, bowiem problemy w niej zawarte są z jednej strony bardzo realne, ale z drugiej zachowanie bohaterów zupełnie nie pasuje do ich wieku. O ile jestem skłonna uwierzyć, że moja rodzicielka w wieku 46 lat jest w stanie identyfikować się z Bridget Jones i zachowywać się w podobny sposób, tak jestem przekonana, że to kwestia pojedynczego przypadku. Bohaterka jest dalej tak samo niepoprawna, niezorganizowana i w większości wypadków infantylna. Czy z wiekiem nie powinniśmy się jednak stawać mądrzejsi?

Czy wielbicielki Bridget odnajdą w książce coś dla siebie? Zapewne. Czy będą rozczarowane efektem końcowym? Być może. Ja jestem rozczarowana głównie tym, że nowa, starsza Bridget dalej znajduje się w tym samym miejscu co ostatnim razem. W równym stopniu zaniedbuje pracę nad scenariuszem i bycie matką, wdając się w szalone romanse i odkrywając uroki Twittera. Wydawałoby się, że po wszystkich doświadczeniach życiowych zobaczymy Bridget trochę mniej roztrzepaną i zachowującą się w odpowiedni sposób, jak przystało na panią w średnim wieku.