Wydawnictwo Non Stop Comics kontynuuje wydawanie komiksów wybitnego argentyńskiego rysownika Alberto Breccii. Przy Morcie Cinderze wyczuwalne były klimaty rodem z prozy Lovecrafta, a kolejny album to już Samotnik z Providence w czystej postaci. Mity Cthulhu mogły usatysfakcjonować każdego fana opowieści o Przedwiecznych.

W najnowszym albumie, noszącym tytuł Perramus, mamy do czynienia z nieco odmienną, acz mającą punkty styczne opowieścią. Scenarzysta Juan Sasturain stworzył opowieść o człowieku, który stracił pamięć na własne życzenie, ale nie uwolniło go to od znalezienia się w wirze wydarzeń kształtującym historię. Towarzysząc m.in. Jorge Luisowi Borgesowi mierzy się z systemem opanowanym przez juntę, pokazując w krzywym zwierciadle realia Argentyny z przełomu lat 70. i 80. ubiegłego wieku.

Autorzy niczego nie mówią bezpośrednio, tworząc opowieść w fikcyjnej krainie, ni to w alternatywnej historii, ni to umieszczonej w innym świecie. Jednakże przekaz jest jasny, krytyka systemu i jego zbrodni wyrazista, a idąca za opowieściami nadzieja – oczywista. Nie jest to sienkiewiczowskie pisanie ku pokrzepieniu serc: raczej próba odreagowania i przetworzenia traum: wszak duża część komiksu powstała już po odsunięciu Jorge Rafaela Videli od władzy i demokratyzacji Argentyny. Jednocześnie Breccia i Sasturain odwołują się szerzej: do wydarzeń z całej Ameryki Południowej z drugiej połowy XX wieku.

Źródło: Non Stop Comics

Co prawda Perramus to przede wszystkim krytyka systemu politycznego i próba wskrzeszenia ducha narodu, ale jednocześnie autorzy stworzyli całkiem udaną opowieść przygodową. Być może nie ma ona startu do obecnie panujących trendów w kinie czy komiksie, ale jeśli wziąć pod uwagę jej klimat retro, to mamy do czynienia z nieoczywistą i klimatyczną opowieścią, w której najmniejszy detal może mieć znaczenie. Dodatkowym atutem jest atmosfera niesamowitości i grozy, która towarzyszy podczas lektury.

Ten klimat to po części zasługa scenariusza, ale przede wszystkim ilustracji Breccii. Nic dziwnego, już we wstępie wymieniłem jego komiksy bazujące przede wszystkim na klimacie, niedopowiedzeniach i grozie. Co interesujące, argentyńskiemu rysownikowi udało się osiągnąć podobny efekt, jednocześnie tworząc ilustracje nieco odmienne od tych znanych z wcześniejszych komiksów. Czerpie z wielu technik, starając się uzyskać ekstremalnie realistyczne wizerunki. Jak zwykle w przypadku tego artysty trzeba stwierdzić, że jego dzieło stanowi wartość dodaną do scenariusza, wzbogacając go i wynosząc na wyższy poziom.

Perramus to opowieść dla dojrzałych czytelników, ceniących nieoczywistą i aluzyjną narrację, postmodernistyczną grę motywami, łączącą fikcję i fakty, czerpiącą z wielu źródeł i przekuwając te elementy w nową, oryginalną opowieść. Oby więcej takich historii.