Reklama
Okradziono ją z magii. Pozostawiono na śmierć. Zdradzonej przez tych, którym ufała najmocniej, i odartej z magii Sal Kakofonii nie pozostało nic prócz imienia, sławy i legendarnej broni. Ma jednak wolę silniejszą od czarów i świetnie wie, dokąd pójść. Blizna to kraina rozdarta przez potężne imperia, do której zbuntowani magowie się udają, żeby zniknąć, zhańbieni żołnierze umrzeć, Sal zaś idzie tam z mieczem, bronią i listą siedmiu nazwisk. Zemsta sama w sobie jest nagrodą. Jeśli zafascynowała cię magia i cynizm powieści Zemsta najlepiej smakuje na zimno Abercrombiego, kochasz brutalne westerny Sergia Leone i Clinta Eastwooda w stylu Dobry, zły i brzydki, to w nowym cyklu Sama Sykesa znajdziesz spektakularne połączenie tych uzależniających składników. Nie oderwiesz się od lektury i pokochasz Sal Kakofonię, bezwzględną antybohaterkę na krwawej drodze do zemsty i odkupienia.
Premiera (Świat)
1 września 2020Premiera (Polska)
1 września 2020ISBN
9788381880114Polskie tłumaczenie
Mirosław P. JabłońskiLiczba stron
656Autor:
Samuel SykesGatunek:
FantasyWydawca:
Polska: Rebis
Najnowsza recenzja redakcji
Powieść Siedem czarnych mieczy otwiera nową na naszym rynku serię fantasy pt. Upadek Imperiów. Jej autor, Sam Sykes, zabiera czytelników do świata pełnego magii, okrucieństwa i znacząco różniących się od siebie potęg politycznych, które walczą o wpływy na swego rodzaju ziemi niczyjej. Na tym tle otrzymujemy intrygującą opowieść o zemście.
Bohaterka powieści Siedem czarnych mieczy, Sal Kakofonia, poluje na zbuntowanych magów, zwanych Włóczęgami. Nie jest to łatwy i bezpieczny fach, ale Sal ma dwa atuty: sama uczyła się magii, a także posiada niezwykłą broń, która miota potężnymi zaklęciami. Przemierzając spustoszoną krainę, szuka tropów ludzi, którzy ją zdradzili. A gdy na nie natrafia, robi niemal wszystko, by dokonać zemsty. Kiepsko być jej wrogiem, ale niewiele lepiej być jej przyjacielem. A jednak, dzięki połączeniu bezczelności, czarnego humoru i bezkompromisowości, można ją polubić. Jest to o tyle istotne, że cała powieść to teatr jednego aktora (i jej broni), gdzie pozostałe postaci służą jedynie jako tło jej poczynań.
Źródło: RebisŚwiat wykreowany przez Sykesa potrafi zaintrygować nawet tego czytelnika, który zjadł zęby na powieściach fantasy. Po części dzieje się tak za sprawą powolnego odsłaniania kart, rzucania określeń i nazw bez natychmiastowego tłumaczenia ich znaczenia i kontekstu. Ważniejsza jest jednak różnorodność pojawiających się motywów. Nieoczywisty system magii, tajemnicze artefakty i boskie dary, przedziwne bestie i znacząco różniące się od siebie frakcje i państwa: sporo tego, prawda? A to nie wszystko, co autor zdołał wykorzystać w kreacji świata. W dodatku większość się sensownie łączy, choć na niektóre powiązania przychodzi długo czekać.
Niestety, gdy przejdzie pierwsza fascynacja światem, przywykniemy do bohaterów, a momentami niechronologiczna narracja straci urok, pojawia się uczucie pustki, której nie jest w stanie wypełnić fabuła. Środkowa część Siedmiu czarnych mieczy jest zbyt monotonna, przeciągnięta. Końcówka po części to rekompensuje, ale Sykes najwyraźniej nie wyczuł, w którym momencie zakończyć etap ekspozycji. Szkoda, bo mogłaby to być jeszcze lepsza powieść.
Niemniej Siedem czarnych mieczy należy uznać za powieść dość udaną, z potrafiącą zaintrygować bohaterką i światem przedstawionym. Sporo jest tu akcji podlanej specyficznymi żartami i tajemnicą. Warto dać tej historii szansę.
Pokaż pełną recenzję
Reklama
Reklama
