Miałem kiedyś sen - sen o byciu elfem. W żadnym wypadku nie byłem uprzywilejowanym ani popularnym dzieckiem. Dorastałem biedny w górskim miasteczku w Puerto Rico, walcząc o odzyskanie głosu. (...) Ten mój elfi sen wydawał się niemożliwy, ponieważ wyśmiano mnie i powiedziano: ''Nie możesz być elfem''. Nie ma czarnych elfów. Nie ma latynoskich elfów. Powiedziano mi, że to śmieszny pościg, prawie do tego przekonano. Zakopałem go więc głęboko, w miejscu, w którym ukryłem większość snów, z których musiałem zrezygnować z racji bezwzględnego ucisku, który miażdżył mnie oraz podobnych do mnie. Zostało upowszechnione to, że poza dążeniem do posiadania absolutnego minimum i koniecznością pogodzenia się z milczeniem i niewidzialnością, ludzie tacy jak ja nie mogą uczestniczyć w tym świecie - lub większości świata. Chociaż ukryłem to marzenie, poświęciłem swoje życie na odzyskanie głosu, który został mi odebrany. Kontynuowałem walkę z każdym dziwactwem, a było ich wiele. Wiele razy wydawało mi się to niemożliwe, ale wierzyłem w swoje i nasze prawo do istnienia. Tak jak reszta. Chciałem widzieć siebie, wyobrażać sobie siebie i zajmować przestrzenie, na które słusznie wszyscy zasłużyliśmy; domagać się naszego człowieczeństwa, być postrzeganym jako podmiot i być traktowanym jako członek zespołu. Każdego dnia, przez dziesięciolecia, niestrudzenie poświęcając wszystko i więcej - rodzinę, przyjaciół, kraj, związki i co tylko przyjdzie wam do głowy - kontynuowałem tę wyprawę w nadziei, że choć trochę ułatwię to komuś innemu i być może zainspirować przynajmniej jedną osobę do tego samego. Tak utrzymywałem przy życiu mój elfi sen i oto jestem. Czarny, latynoski, portorykański, dumny i bardzo elficki. Lepiej łapcie swoje strzały i celujcie jak najwyżej.