fot. Monolith Films

Horror Story – wbrew temu, co sugeruje tytuł – nie jest zabawą kinem grozy, bo zdecydowanie bliżej temu do czarnej komedii. Nie da się jednak ukryć, że debiutujący w pełnym metrażu Adrian Apanel korzysta trochę z horroru. Świadomie bawi się motywami, ale nigdy nie przekracza granicy i nie wchodzi na rejony pełnoprawnego kina grozy. Niektóre zdarzenia w filmie można byłoby przypisać działaniom sił nadprzyrodzonym, ale więcej w tym zbiegów okoliczności. Produkcja stanowi bardzo angażujące doświadczenie, które pozwala wczuć się w historię bohatera i dobrze się bawić, gdy wraz z nim napotykamy na te wszystkie dziwności.

Tytułowym horrorem jest życie bohatera, który skończył studia i szuka pierwszej pracy w korporacji. Twórca w dość prześmiewczy, ale też przerażająco prawdziwy sposób pokazuje, jak trudna jest rzeczywistość młodego człowieka i z jakimi absurdami musi się on borykać. Dzięki temu Horror Story zyskuje głębszy charakter i dodatkową warstwę, bo wiele osób dostrzeże w tych często przejaskrawionych perypetiach coś, z czym sami mieli do czynienia. Nie ma tutaj przesadzonych pomysłów czy niedorzecznych motywów. We wszystko można uwierzyć.

fot. Karolina Grabowska

W Horror Story najbardziej zaskoczyło mnie to, że czarna komedia potrafi rozbawić. Chłopak często spotyka się z totalnymi absurdami polskiej rzeczywistości, a to przekłada się na dość naturalnie budowane poczucie humoru. Niegłupie, trafiające w punkt i szczerze rozbawiające. Na to też dobrze wpływają ekscentrycy zamieszkujący stancję, do której trafia główny bohater. W interakcjach postaci i ich dialogach kryją się najlepsze momenty filmu.

Horror Story to na pewno pozytywne zaskoczenie, choć nie wzbudza strachu. Ten horror działa na innym poziomie i daje do zrozumienia, że życie każdego młodego człowieka po studiach przypomina los bohatera kina grozy. Być może w tym leży siła Horror Story – jest po prostu życiowy. Absurdalny, zabawny i pozostawiający po sobie dobre wrażenie.