foto. materiały prasowe

Historii o zbuntowanych nastolatkach, które zmieniają swoje podejście do świata dzięki wspaniałemu nauczycielowi, było już mnóstwo w polskiej kinematografii. Scenarzysta Kacper Szymański postanowił trochę urozmaicić ten temat i nadał całości amerykański klimat. Wyszło mu to średnio, czego efektem był średni wynik oglądalności Piep*zyć Mickiewicza i marne recenzje. Produkcja dostała drugie życie, gdy trafiła na platformę Netflix. Szybko zapadła decyzja, by kuć żelazo, póki gorące, i wyprodukować nie tylko jedną, ale aż dwie kolejne części. Tempo prac było tak zawrotne, że nawet Dawid Ogrodnik, grający jednego z głównych bohaterów, o powstaniu nowej odsłony dowiedział się z Internetu i był trochę zaskoczony. Twórcy jednak nie próżnowali i wysłuchali głosów widzów oraz krytyków. Wzięli sobie uwagi do serca, ponieważ Piep*zyć Mickiewicza 2 jest lepszą produkcją. A to nie zdarza się często.

Fabuła kręci się wokół uczniów jednego z miejskich liceów. Klasa 3B ma swoje problemy i niezbyt radzi sobie z nauką, choć trzeba przyznać, że ich podejście do edukacji się zmieniło. Jest znacznie normalniejsze niż poprzednio, bo nie chodzą już do szkoły jak do zakładu poprawczego. Spędzanie czasu w tym budynku sprawia im teraz przyjemność. Tym razem głównym bohaterem opowieści jest Korek (Karol Rot) nowy uczeń, który dołączył do klasy Sienkiewicza (Dawid Ogrodnik). Chłopak cierpi na niezdiagnozowany autyzm i ma problemy z asymilacją. Ludzie nie rozumieją jego podejścia do świata i nazywają go dziwakiem. Nowego kolegę pod swoje skrzydła bierze jednak Dante (Hugo Tarres). Chce on pomóc Korkowi w sprawach damsko-męskich. Nie ustanie więc w staraniach, by pozbawić kolegę łatki prawiczka.

foto. materiały prasowe

Scenarzysta Kacper Szymański skonstruował opowieść lepiej niż poprzednio. Nie jest ona tak chaotyczna. Ma jeden wątek, który jest sprawnie poprowadzony. Do tego temat autyzmu pokazano z wyczuciem i zrozumieniem. Mamy do czynienia nie tylko z uczniami wyśmiewającymi coś, czego nie rozumieją, ale także z systemem szkolnym, który nie wie, jak takie osoby traktować. Dyrekcja najchętniej pozbyłaby się kłopotu. Jest jeszcze matka Korka, grana przez Annę Szymańczyk, która nie dopuszcza do siebie wiadomości, że syn może mieć jakieś problemy. Broni go jak lwica i nie chce przyjąć żadnej pomocy.

Fabuła Piep*zyć Mickiewicza 2 nie jest jakaś wielce skomplikowana, ale też nie jest to kino, które tego wymaga. To rozrywkowa produkcja pokazująca piękną młodzież, kolorowy świat i problemy, które wyglądają na poważne, ale tak naprawdę są błahe i napompowane kipiącym testosteronem. Postać Jana Sienkiewicza została zepchnięta na drugi plan. Polonista wciąż jest kompasem moralnym dla swoich wychowanków, ale tym razem pozostaje lekko w cieniu. Stara się ułożyć życie z ukochaną Ireną (Weronika Książkiewicz).

Szkoła jest ukazana w krzywym zwierciadle, a uczniowie, nauczyciele i dyrekcja to zbiór karykatur. Mamy więc dyrektora z wielkim ego, który nie dostrzega swojej śmieszności i myśli, że wszyscy się go boją. Jest też matematyczka, lecząca swoje kompleksy stawianymi w dzienniku jedynkami. Na boisku króluje szkolny przystojniak, a postrach sieje tępy osiłek – wierni kompani, którzy za nim chodzą, nawet dla scenarzysty byli tak bezbarwni, że nie dostali żadnej dłuższej kwestii. 

Aktorsko ten film nie różni się zbytnio od poprzedniego. Widać, że aktorzy starają się, jak mogą, by pokazać młodzieńczy luz, ale nie wypada to zbyt naturalnie. Jednak produkcja Piep*zyć Mickiewicza znalazła swoją widownię, której taka cukierkowa stylistyka z dość płytkimi bohaterami nie przeszkadza. Twórcy to wiedzą i dają swoim odbiorcom więcej tego samego, ale z trochę ciekawszą historią.