Drużyna to serial, który w 2. sezonie udowodnia widzom, że można opowiadać młodzieżową historię z rozwagą. Nie jest to infantylne, przekombinowane czy oparte na romansach, jak w wielu produkcjach z tego gatunku (na czele z Riverdale). Twórcy rzetelnie opowiadają historię, dają każdej z dziewczyn tzw. pięć minut, a także pozwalają zaistnieć tytułowej drużynie, która zdecydowanie wyrasta poza koszykówkę. W sezonie poruszono wiele problemów nastolatek, które zostały dobrze omówione pod kątem fabularnym i emocjonalnym. Zwłaszcza Louise ma bardzo ciekawą opowieść z uwagi na problemy, jakie na nią spadły oraz rywalizację z nową osobą w drużynie. Najgorzej wypada Emma Korn, bo jej wątek jest przesadzony. Dziewczyna zaczyna w pewnym momencie irytować. Tak jakby Emma na tle swoich koleżanek była najmniej dojrzała, co nie jest fabularnie umotywowane.

Twórcy świetnie opowiadają tę historię. Zadbali o równe tempo oraz właściwe rozłożenie akcentów. Każda postać w tym sezonie ma wątek, który pozwala jej dojrzeć. Na pochwałę zasługuje zwłaszcza historia trenera Korna oraz Holly. Dobrze ogląda się ich rozwój i przemianę. Widać, że w tym sezonie wszystkie podjęte tematy, a także relacje bohaterów zostały przemyślane, dlatego trafiają w emocjonalne nuty.

fot. Disney+

Niestety wszystko odbywa się kosztem sportu. Koszykówka ma marginalne znaczenie w tym sezonie, obecna jest w zaledwie kilku odcinkach. Motywy i cele sportowe bohaterów dobrze napędzały pierwszy sezon, a tutaj są jakby doczepione na siłę. Szkoda. Choć rozumiem zamysł twórców, myślę, że serial byłby ciekawszy, gdyby pojawiło się w nim więcej sportowego ducha.

Drużyna w 2. sezonie dostarcza wrażeń. Gwarantuje przyjemny seans i emocje. Wywołuje uśmiech. Disney+ stworzył serial młodzieżowy, który może czasem chodzi na skróty i raczy nas nie najlepszymi decyzjami (wątek Emmy), ale koniec końców jest to rzecz wyjątkowa. Na tle wielu seriali z tego gatunku ogląda się go zaskakująco dobrze, a grupa postaci znakomicie napędza rozwój fabuły i warstwę emocjonalną.