Doktor Odyssey to typowy procedural. Każdy odcinek to jeden siedmiodniowy rejs luksusowym statkiem wycieczkowym. Zapoznajemy się z różnymi przypadkami medycznymi, z którymi tytułowy bohater musi się zmierzyć. To lekka rozrywka. Nie towarzyszy jej większa historia rozpisana na cały sezon. Twórcy co tydzień chcą nam dostarczać relaksujący epizod. W końcu nie każdy serial musi być mroczny, realistyczny czy niezwykle poważny. Niestety ta produkcja pozostawia nas z mieszanymi uczuciami. 

Joshua Jackson w tytułowej roli to największa zaleta tego serialu. Jest sympatyczny, charyzmatyczny, uroczy i wyluzowany. Fajnie się go ogląda! Przedstawienie jego historii w trzech odcinkach pozostawia jednak wiele do życzenia. Z jednej strony mamy mocny wątek (bohater prawie umarł, gdy zachorował na koronawirusa), a z drugiej słuchamy rozmowy z pielęgniarzem, któremu obiecuje jedno, a robi drugie.  Relacje z pielęgniarką na pokładzie są bardzo dziwne. Otrzymujemy informację, że wspomniany wyżej współpracownik jest w niej zakochany. Co robi doktor? Po rozmowie z nim na ten temat idzie się całować z kobietą. Można byłoby zaakceptować taki rozwój wydarzeń, gdyby ta postać była przedstawiona jako antybohater w stylu doktora House'a. Ale gdzie tam! To chodzący ideał, który nagle robi coś, co wzbudza naszą niechęć.

fot. IMDb

Pomysły na przypadki medyczne są raczej proste i wynikają z miejsca akcji. Pewnie dla fanów seriali medycznych nie będzie tutaj nic porywającego, ale nie wydaje się, by twórcy chcieli nas zaskakiwać. Większość z nich jest raczej pokazana z dystansem i poczuciem humoru, by wpisać się w rozrywkową konwencję. Inaczej jest w trzecim odcinku, gdy pojawia się motyw operacji plastycznych. Gościnny występ dał Justin Jedlica (znany także jako Żywy Ken), który zagrał samego siebie. Z jednej strony zaliczam go na plus, ponieważ mężczyzna wychodzi trochę poza instagramowy wizerunek, by pokazać swoje prawdziwe oblicze. Z drugiej strony wątek jest tak bardzo "ku pokrzepieniu serc", że staje się mało wiarygodny, niestrawny i męczący. Jakby na siłę chciano wyjaśnić naturę i motywacje miłośników takich metamorfoz. Z czasem robi się trochę krindżowo i przez to niezamierzenie śmiesznie. A szkoda, bo pokazanie Żywego Kena jako człowieka z emocjami i sercem to coś naprawdę szczytnego i interesującego. Wykonanie nie wyszło.

Pierwsze odcinki starają się rozwijać bohaterów, by pokazać ich naturę, problemy i historie. Twórcy odnoszą połowiczny sukces, ponieważ nie wszystko jest ciekawe. I nawet gdy pewne wydarzenia w jednym odcinku wydają się ważne, w kolejnym są zapomniane na rzecz nowych wątków. Niewykluczone, że Doktor Odyssey to serial wymagający dystansu, bo miejsce akcji jest osobliwe, konwencja mało realistyczna, a rozrywka specyficzna. Warto dodać, że to serial Ryana Murphy'ego, który był również współtwórcą dobrego 9-1-1. Tym razem zdecydował się na przedstawienie odrealnionej wersji pracy lekarzy. Serial stoi w rozkroku pomiędzy prawdziwymi problemami medycznymi a głupkowatą rozrywką. To sprawia, że czegoś brakuje pod kątem emocji. Sam urok Jacksona nie wystarczy. Nie poczułem do niego szczególnej sympatii ani czegoś, co pozwoliłoby mi zaangażować się w życie bohaterów.

Doktor Odyssey to propozycja dla widzów szukających prostej, niewymagającej rozrywki. Nie ma w tym nic złego, bo tego typu produkcje relaksują widzów. Niestety twórcy czasem niepotrzebnie silą się na głębokie przesłania, które w tej konwencji nie działają i wypadają sztucznie. Trudno więc polecić ten serial. Może ktoś, to szuka spokojnej rozrywki na wieczór, da się wciągnąć. Brak emocji jednak nie pozwala zaangażować się na dłużej.