W pierwszym Gladiatorze Ridleya Scotta Maximus pyta nas: "Czy jesteście wystarczająco zabawiani?", dzięki czemu stajemy twarzą w twarz z tym, co prawdziwe, zwiedzając później Koloseum przez cały film. Scott wie, że nie jesteśmy tam po to, by poznać rzymską kulturę, ale aby skonfrontować się z naszymi własnymi, mrocznymi pragnieniami z bezpiecznej odległości. Jest zbyt doświadczonym reżyserem, by wpaść w pułapkę tworzenia metafory obecnych czasów. Pozwala światu przedstawionemu w Gladiatorze II mówić za siebie, co po raz kolejny pokazuje nam, kim naprawdę jesteśmy, zapraszając nas do czerpania rozrywki z tej szalonej jazdy i jej narastającego tempa. 

Dlaczego w Koloseum są rekiny? Ponieważ chcemy ich sami, a Scott w mistrzowski sposób nam to zapewnia. Kiedy zaczyna ujawniać, jakie mechanizmy są wykorzystywane do manipulowania opinią publiczną, po prostu nie możemy na tej arenie nie zobaczyć odbijających się na piasku, naszych własnych cieni. 

Podobnie jak najlepsze, długo wyczekiwane kontynuacje, Gladiator II musiał być jednocześnie remakiem i sequelem. O geniuszu Scotta świadczy to, że udało mu się odpowiednio zbalansować szczególną podniosłość pierwszej części z szeroko zakrojonymi wymogami głównego tematu kontynuacji; on najzwyczajniej w świecie tchnął nowe życie i doświadczenie w kontrolowanie tej tonacji. 

Scott wysoko zawiesza poprzeczkę w kwestii samego widowiska, a jego niesamowita, zdolna do spostrzeżenia wszystkiego mise-en-scène (tak różna od oryginału), mistrzowsko wplata w samą akcję podane w sposób klarowny, oszałamiające sekwencje. Efekt końcowy nie jest tylko "zabawianiem" nas, ale kierowaniem naszej uwagi w stronę najważniejszych tematów historii.