Za wioską Semley dosiadła swego wiatrogona i odpowiedziawszy okrzykiem na pożegnania, wzniosła się na przedwieczornym wietrze i odleciała na południowy zachód w stronę jaskiń na skalistych brzegach morza Kirien.

Obawiała się, że będzie musiała wędrować daleko w głąb jaskiń, żeby znaleźć Gliniaków, gdyż mówiono, że nigdy nie wychodzą ze swoich podziemi na światło dzienne, że boją się Wielkiej Gwiazdy i księżyców. Była to daleka droga i wylądowała raz, żeby jej wierzchowiec zapolował na szczury drzewne. Zjadła trochę chleba ze swojej torby. Chleb był już twardy i suchy, przeszedł zapachem skóry, ale zachował coś ze swego smaku. Jedząc go samotnie w cieniu południowego lasu, wspomniała Durhala, jego twarz zwróconą ku niej w blasku świec Hallan. Co mu powie, kiedy wróci do domu z ceną królestwa na szyi? „Chciałam mieć dar godny mego męża, o panie”? Wkrótce ruszyła dalej, ale kiedy dotarła do wybrzeża, słońce już zaszło i Wielka Gwiazda szła w jego ślady. Złośliwy wiatr przybiegł z zachodu, gwałtowny i niestały, i walczący z nim wiatrogon opadł z sił. Pozwoliła mu wylądować na piasku. Natychmiast złożył skrzydła i podwinął pod siebie grube, lekkie łapy z pomrukiem zadowolenia. Semley stała, otulając się ciasno płaszczem i głaszcząc szyję wierzchowca, który położył uszy i nie przestawał mruczeć. Jego ciepłe futro było przyjemne w dotyku, ale wokół jak okiem sięgnąć było tylko szare niebo ze strzępami chmur, szare morze, ciemny piasek. Nagle po piasku przebiegło jakieś niskie, ciemne stworzenie, potem drugie, cała grupka, przysiadając, biegnąc, przystając…

Przywołała ich okrzykiem. Chociaż poprzednio jakby jej nie dostrzegli, teraz w jednej chwili znaleźli się wokół niej. Trzymali się na dystans od wiatrogona, który przestał mruczeć, a sierść zjeżyła mu się lekko pod dłonią Semley. Chwyciła go za uzdę, ciesząc się z obrony, lecz i bojąc się wybuchu wściekłości zdenerwowanego zwierzęcia. Dziwni ludzie stali w milczeniu, ich masywne bose stopy jakby wrosły w piasek. Nie było wątpliwości: byli wzrostu Fiia i we wszystkim innym stanowili ich cień, czarny obraz tamtych roześmianych istot. Nadzy, przysadziści, niezgrabni, mieli proste włosy i szarawą skórę, wilgotną jak skóra robaków; oczy jak kamienie.

–  Jesteście Gliniakami?

–  Jesteśmy Gdemiarami, ludźmi panów Królestwa Nocy. – Nieoczekiwanie donośny i niski głos zabrzmiał pompatycznie wśród słonego wiatru i mroku, ale podobnie jak z Fiia, Semley nie potrafiła określić, który się odezwał.

–  Pozdrawiam was, panowie nocy. Jestem Semley z Kirien, żona Durhala z Hallan. Przybyłam do was w poszukiwaniu mojego posagu, naszyjnika zwanego Okiem Morza, który zaginął dawno temu.

–  Dlaczego szukasz go tutaj, o pani? Tutaj jest tylko piasek, sól i noc.

–  Szukam go tutaj, bo głęboko ukryci dużo wiedzą o rzeczach zaginionych – odparła Semley, nie lękając się pojedynku na słowa. – A złoto, które pochodzi z ziemi, ciągnie do ziemi z powrotem. Czasem, powiadają, rzecz wraca do tego, kto ją zrobił.

Z tym ostatnim strzeliła na chybił trafił i trafiła w dziesiątkę.

–  Znamy naszyjnik Oko Morza z imienia. Był zrobiony w naszych jaskiniach dawno temu i sprzedany Angyarom. Błękitny kamień pochodził z kopalni naszych krewniaków ze wschodu. Ale to są bardzo dawne opowieści, o pani.

–  Czy mogę ich posłuchać tam, gdzie są opowiadane?

Przysadziści ludzie milczeli przez chwilę, jakby się zastanawiali. Szary wiatr dął nad piaskiem, ściemniło się jeszcze, ponieważ zaszła Wielka Gwiazda. Szum morza to cichł, to narastał. Wreszcie głęboki głos znów się odezwał:

–  Tak, pani, możesz wejść do Głębokich Komnat. Chodź z nami teraz.

Głos był zmieniony, jakby udobruchany, ale Semley nie zwróciła na to uwagi. Poszła za Gliniakami po piasku, trzymając swego wierzchowca krótko za uzdę.

U wejścia do jaskini, bezzębnej, ziejącej paszczy dyszącej ciepłem i stęchlizną, jeden z Gliniaków powiedział:

–  Latające zwierzę nie wejdzie.

–  Wejdzie – powiedziała Semley.

–  Nie – zaprotestowały Gliniaki.

–  Tak. Nie zostawię go tutaj. Nie mam prawa go zostawić. Nie zrobi wam krzywdy, dopóki go trzymam za uzdę.

–  Nie – powtórzyły niskie głosy, ale inne wtrąciły:

–  Jak chcesz.

Po chwili wahania ruszyli dalej. Ogarnęły ich takie ciemności, jakby paszcza jaskini zatrzasnęła się za nimi. Szli gęsiego.

Wkrótce mrok się rozjaśnił – zbliżyli się do wiszącej pod stropem kuli słabego białego ognia. Dalej była następna i jeszcze następna, między nimi ciągnęły się po ścianach długie czarne robaki. Im dalej szli, tym więcej było kul ognistych, aż wreszcie cały tunel wypełniło jasne, zimne światło.

Przewodnicy Semley zatrzymali się u zbiegu trzech korytarzy zamkniętych żelaznymi wrotami.

–  Tu zaczekamy, pani – powiedzieli i ośmiu pozostało z nią, a trzech otworzyło środkowe wielkie drzwi i weszło do środka. Wrota zatrzas­nęły się za nimi z hukiem.

Córa Angyarów stała nieruchoma, wyprostowana pod ostrym, białym światłem lamp. Wiatrogon przysiadł obok, bijąc końcem pasiastego ogona, a jego wielkie zwinięte skrzydła drgały raz po raz, zdradzając hamowaną chęć ucieczki. Za plecami Semley ośmiu Gliniaków przysiadło na piętach, mamrocząc w swoim języku.

Środkowe wrota otworzyły się ze zgrzytem.

–  Wprowadźcie Angyarkę do Królestwa Nocy! – zawołał dudniącym i napuszonym głosem stojący we wrotach Gliniak. Miał coś w rodzaju odzieży na krępym, szarym ciele. – Wejdź i podziwiaj cuda naszej krainy, dzieła rąk panów nocy!

Semley bez słowa szarpnęła uzdę swego wierzchowca i poszła, schylając głowę w drzwiach zrobionych dla karłowatego ludu. Otworzył się przed nią nowy rozjarzony korytarz z wilgotnymi ścianami skąpanymi w białym świetle, tylko tym razem na podłodze zamiast chodnika leżały dwie lśniące żelazne belki ciągnące się równoległą linią jak okiem sięgnąć. Na belkach stał jakiś wózek na metalowych kołach. Posłuszna gestom swego nowego przewodnika Semley bez wahania i bez cienia zdziwienia na twarzy weszła do wózka i skłoniła wiatrogona, żeby przysiadł obok niej. Gliniak usiadł z przodu, gdzie manipulował jakimiś dźwigniami i kółkami. Rozległ się głośny hałas, metal zazgrzytał o metal i ściany korytarza zaczęły uciekać do tyłu. Umykały tak coraz szybciej, aż wreszcie ogniste kule nad głową zlały się w jedno pasmo, a ciepłe, stęchłe powietrze zmieniło się w cuchnący wiatr, który odrzucił jej kaptur z głowy.

Wózek się zatrzymał. Semley weszła za przewodnikiem po bazaltowych schodach do rozległego przedpokoju, a stamtąd do jeszcze większej sali wyżłobionej przed wiekami przez wodę, a może wykutej w skale przez Gliniaków. Mrok, którego nigdy nie naruszyło światło dzienne, rozjaśniał niesamowity, zimny blask ognistych kul. W otworach wyciętych w ścianach obracały się wielkie śmigła, wyciągając stęchłe powietrze. Rozległa zamknięta przestrzeń huczała i wibrowała hałasem – donośnymi głosami Gliniaków, zgrzytem, piskiem i szumem pracujących wentylatorów i kół, wielokrotnym echem tych dźwięków odbitym od skał. Tutaj wszyscy przysadziści Gliniacy mieli na sobie stroje naśladujące Władców Gwiazd; spodnie, miękkie buty i bluzy z kapturami. Tylko nieliczne kobiety, pospiesznie przemykające się karlice, były nagie. Wśród mężczyzn przeważali żołnierze noszący przy boku broń wyglądającą jak straszne miotacze światła Władców Gwiazd, ale Semley zauważyła, że są to zwykłe żelazne pałki. Wszystko to widziała, nie patrząc. Szła, dokąd ją prowadzono, nie zwracając głowy w lewo ani w prawo. Kiedy doszła do grupki Gliniaków noszących na czarnych włosach żelazne obręcze, jej przewodnik stanął, skłonił się i zahuczał:

–  Panowie Gdemiaru!

Było ich siedmiu i wszyscy spojrzeli na nią z taką butą na swoich z gruba ciosanych szarych twarzach, że miała ochotę roześmiać im się w nos.

–  O władcy królestwa mroku, przybywam do was w poszukiwaniu zaginionego skarbu moich przodków – powiedziała poważnie. – Szukam Oka Morza, które zdobył Leynen. – Jej głos zabrzmiał słabo w hałasie wielkiej krypty.

–  Tak nam donieśli posłańcy, o pani Semley. – Tym razem zauważyła, kto mówi; Gliniak z białą, srogą twarzą, niższy jeszcze od pozostałych, sięgający jej ledwie do piersi. – Nie mamy tego, czego szukasz.

–  Mówią, że kiedyś Oko Morza było w waszym posiadaniu.

–  Różnie mówią na górze, tam gdzie pali słońce.

–  A wiatr roznosi słowa wszędzie, dokąd dociera. Nie pytam, w jaki sposób naszyjnik zginął i wrócił do was, którzy go kiedyś zrobiliście. To dawne opowieści, dawne pretensje. Chcę tylko znaleźć go teraz. Nie macie go, ale może wiecie, gdzie jest.

–  Tutaj go nie ma.

–  Zatem jest gdzie indziej.

–  Jest tam, dokąd nigdy nie dotrzesz. Chyba że my ci pomożemy.

–  Więc pomóżcie mi. Proszę o to jako wasz gość.

–  Powiedziane jest: Angyarowie biorą, Fiia dają, Gdemiarowie dają i biorą. Jeżeli zrobimy to dla ciebie, co za to dostaniemy?

–  Moje podziękowanie, panie nocy.

Stała wśród nich wysoka i jasna, uśmiechnięta. Wpatrywali się w nią wszyscy z zazdrością i podziwem, z ponurą tęsknotą.

–  Posłuchaj, Angyarko, prosisz nas o wielką przysługę. Sama nie wiesz, jak wielką. Nie potrafisz tego zrozumieć. Należysz do rasy, która nie chce rozumieć, która umie tylko ujeżdżać wiatrogony, uprawiać zboże, machać mieczem i chóralnie krzyczeć. A kto robi wasze miecze z jasnej stali? My, Gdemiarowie! Wasi panowie przychodzą do nas, kupują miecze i odchodzą, nie oglądając się za siebie, nie rozumiejąc. Ale ty jesteś tutaj, ty będziesz patrzeć, możesz zobaczyć kilka z naszych niezliczonych cudów, światła, które palą się wiecznie, wóz, który sam jedzie, maszyny, które robią nam ubrania, gotują nam pożywienie, odświeżają nam powietrze i służą nam we wszystkim. Wiedz, że wszystko to jest dla ciebie nie do pojęcia. I wiedz, że my, Gdemiarowie, żyjemy w przyjaźni z tymi, których wy nazywacie Władcami Gwiazd! Byliśmy z nimi w Hallan, w Reohan, w Hul-Orren, we wszystkich waszych zamkach, żeby pomóc im w rozmowach z wami. Książęta, którym wy, dumni Angyarowie, płacicie daninę, są naszymi przyjaciółmi. Świadczymy sobie nawzajem przysługi! Czym jest dla nas twoje podziękowanie?

–  Na to pytanie wy musicie odpowiedzieć, nie ja – odparła Semley. – Ja zadałam pytanie. Odpowiedz mi, panie.

Siedmiu Gliniaków naradzało się przez chwilę słowami i w milczeniu. Spoglądali na nią, odwracali się, mamrotali coś i milkli. Powoli, w milczeniu zbierał się wokół nich tłum, aż wreszcie Semley stała otoczona setkami czarnych kudłatych głów i cała wielka hucząca grota z wyjątkiem wąskiego kręgu wokół niej była zapełniona Gliniakami. Wiatrogon drżał ze strachu i zbyt długo powstrzymywanego gniewu, a jego oczy zrobiły się wielkie i jasne jak oczy zwierzęcia zmuszonego do lotu w nocy. Semley pogłaskała ciepłe futerko na jego głowie, szepcząc:

–  Spokojnie, mój dzielny, mądry pogromco wiatru…

–  Pani, zabierzemy cię tam, gdzie jest skarb – zwrócił się do niej Gliniak z białą twarzą i żelazną koroną na skroniach. – Więcej nie możemy nic dla ciebie zrobić. Udaj się tam z nami i zażądaj klejnotu od tych, którzy go przechowują. Latające zwierzę musi tu zostać, pojedziesz sama.

–  Jak daleka będzie podróż, panie?

Jego wargi rozciągnęły się w uśmiechu.

–  To bardzo daleka podróż, o pani. Ale potrwa tylko jedną długą noc.

–  Dziękuję wam za grzeczność. Czy zaopiekujecie się moim wierzchowcem przez tę noc? Nie chcę, żeby mu się zdarzyło coś złego.

–  Będzie spał do twojego powrotu. Kiedy znowu zobaczysz to zwierzę, będziesz miała za sobą jazdę na potężniejszym wiatrogonie! Nie spytasz, dokąd cię zabieramy?

–  Czy prędko wyruszymy? Nie chcę być zbyt długo z dala od domu.

–  Wyruszamy wkrótce. – I znów rozciągnął w uśmiechu szare wargi.

Tego, co się działo przez kilka następnych godzin, Semley nie potrafiłaby opowiedzieć: pośpiech, hałas, niezrozumiała krzątanina. Trzymała głowę swego wiatrogona, gdy jeden z Gliniaków wbił w jego pasiasty zad długą igłę. Omal nie krzyknęła na ten widok, ale jej wierzchowiec tylko drgnął i zasnął. Zabrała go grupa Gliniaków, którzy wyraźnie musieli zmobilizować całą swoją odwagę, żeby dotknąć jego ciepłego futra. Później musiała znieść widok igły wbijanej we własne ramię – pomyślała, że może po to, by jej odwagę wystawić na próbę, gdyż zdawało jej się, że nie zasnęła; pewności nie miała. Były chwile, że musiała jechać wózkami na szynach, mijając setki żelaznych wrót i sklepionych pieczar; raz wózek przejechał przez jaskinię, która ciąg­nęła się po obu stronach toru bez końca i cały jej mrok wypełniały ogromne stada herilorów. Słyszała ich ochrypłe nawoływania i widziała, jak migały w blasku lamp na przedzie wozu; potem zobaczyła je wyraźniej w białym świetle i zauważyła, że wszystkie są bezskrzydłe i ślepe. Na ten widok zamknęła oczy. Ale dalej były znów tunele i wciąż nowe groty oraz szare, niekształtne ciała, srogie twarze i huczące chełp­liwie głosy, aż wreszcie wyprowadzono ją nagle na otwartą przestrzeń. Była noc; z radością uniosła oczy ku gwiazdom i księżycowi, małemu Heliki jaśniejącemu na zachodzie. Nadal jednak otaczali ją Gliniacy, którzy kazali jej wejść po schodkach do innego wozu czy jaskini – nie umiała określić, co to jest. Wnętrze było nieduże, pełne małych, mrugających jak świeczki światełek, bardzo wąskie i lśniące po wielkich, wilgotnych grotach i gwiaździstej nocy. Znów ukłuto ją igłą i powiedziano, że musi zostać przywiązana do czegoś w rodzaju płaskiego fotela.

–  Nie dam się związać – powiedziała Semley.

Kiedy jednak zobaczyła, że czterej Gliniacy, którzy mieli być jej przewodnikami, pozwalają się przywiązać, zgodziła się i ona. Wszyscy inni wyszli. Rozległ się ryk, potem zapanowała cisza i przygniótł ją wielki, niewidoczny ciężar. A potem nie było ciężaru, nie było dźwięków, nic.

–  Czy ja umarłam? – spytała Semley.

–  O nie, pani – odpowiedział głos, który się jej nie spodobał.

Otworzyła oczy i ujrzała schyloną nad sobą białą twarz, grube wargi rozciągnięte w uśmiechu, oczy jak kamyki. Więzy z niej opadły; zerwała się z miejsca. Czuła się nieważka, bezcielesna, czuła się jak obłoczek strachu na wietrze.

–  Nie zrobimy ci krzywdy – odezwał się ponury głos czy też głosy – ale pozwól nam się dotknąć. Chcielibyśmy dotknąć twoich włosów. Pozwól nam, pani, dotknąć swych włosów…

Okrągły wóz, w którym się znajdowali, zadrżał lekko. Za jego jedynym oknem panowała czarna noc, a może była to mgła albo w ogóle nic? Jedna długa noc, powiedzieli. Bardzo długa. Semley siedziała bez ruchu, znosząc dotyk ciężkich szarych dłoni na włosach. Później dotykali jej dłoni, stóp i ramion, a raz dotknęli jej szyi – wówczas zacisnęła zęby i wstała. Gliniacy odstąpili.

–  Nie zrobimy ci krzywdy, pani – powiedzieli.

Potrząsnęła głową.

Kiedy dali jej znak, położyła się z powrotem w fotelu, a kiedy za oknem błysnęło złociste światło, zapłakałaby, gdyby nie to, że wcześ­niej zemdlała.

–  Dobrze – powiedział Rocannon. – Przynajmniej wiemy, kim ona jest.

–  Dużo bym dał, by się dowiedzieć, kim jest naprawdę – mruknął kustosz. – Ona chce dostać coś, co mamy w muzeum, jeżeli dobrze zrozumiałem tych troglodytów.

–  Nie nazywaj ich troglodytami – rzekł Rocannon. Jako etnograf kosmiczny miał obowiązek przeciwstawiać się podobnym określeniom. – Nie są piękni, ale to nasi sojusznicy klasy C… Ciekawe, czemu komisja wytypowała do rozwoju właśnie ich? I to jeszcze przed nawiązaniem kontaktu ze wszystkimi istotami rozumnymi. Założę się, że komisja była z Centaura; oni zawsze popierają istoty prowadzące nocny tryb życia i jaskiniowców. Ja bym raczej postawił na gatunek drugi.

–  Wygląda na to, że ci troglodyci są nią zachwyceni.

–  A ty nie?

Ketho rzucił spojrzenie na wysoką kobietę, zaczerwienił się i wybuchnął śmiechem.

–  W pewien sposób, niewątpliwie. Przez osiemnaście lat tutaj, na Nowej Południowej Georgii, nie widziałem tak pięknej rasy. Prawdę mówiąc, nigdy w życiu nie widziałem tak pięknej kobiety. Wygląda jak boginka.

Rumieniec doszedł do czubka jego łysej głowy, gdyż Ketho był nieśmiałym kustoszem i rzadko sięgał do hiperboli. Ale Rocannon skinął głową z powagą.

–  Szkoda, że nie możemy z nią porozmawiać bez tych trog… Gdemiarów jako tłumaczy. Ale nic na to nie poradzimy. – Podszedł do gościa, a kiedy Semley zwróciła ku niemu swoją wspaniałą twarz, skłonił się bardzo nisko, przyklękając na jedno kolano z opuszczoną głową i przymkniętymi oczami. Nazywał to interkulturalnym dygiem na każdą okazję i wykonywał go nie bez pewnego wdzięku. Kiedy wstał, piękna kobieta uśmiechnęła się i przemówiła.

–  Ona mówić powitanie, Władco Gwiazd – zadudnił jeden z jej przysadzistych przewodników w uproszczonym języku galaktycznym.

–  Witaj, pani – odpowiedział Rocannon. – Co nasze muzeum może dla ciebie zrobić?

Jej głos wzniósł się ponad dudnienie troglodytów jak powiew srebrzystego wiatru.

–  Ona mówić, bardzo prosić dać z powrotem naszyjnik, własność ojców jej ojców, dawno, dawno.

–  Który naszyjnik? – spytał Rocannon, a ona zrozumiała i wskazała eksponat w centrum gabloty, przed którą stali. Była to wspaniała sztuka, łańcuch z żółtego złota, masywny, ale bardzo misternej roboty, ozdobiony wielkim jaskrawobłękitnym szafirem. Rocannon uniósł brwi, a Ketho za jego plecami szepnął:

–  Ma dobry gust. To jest naszyjnik z Fomalhaut Dwa, słynne dzieło sztuki.

Semley uśmiechnęła się do dwóch ludzi i znów przemówiła do nich ponad głowami troglodytów.

–  Ona mówić, o Władcy Gwiazd, starszy i młodszy opiekunowie Domu Skarbów, ten skarb jej własność. Długi, długi czas. Dziękuję.

–  Jak ten eksponat do nas trafił, Ketho?

–  Poczekaj, sprawdzę w katalogu. Mam go tutaj. Dostaliśmy od tych troglo… trollów czy jak im tam. Tu jest napisane, że mają obsesję handlową; musieliśmy pozwolić im „kupić” ten statek, AD-4, na którym teraz przybyli. Klejnot był częścią zapłaty. To ich własna robota.

–  Założę się, że nie potrafią już robić takich pięknych rzeczy, odkąd skierowano ich na drogę przemysłową.

–  Wygląda, że uważają tę rzecz za jej własność, a nie swoją lub naszą. To musi być ważne, skoro poświęcili tyle czasu, żeby zająć się jej sprawą. Przecież obiektywna różnica między nami a Fomalhaut musi być niemała!

–  Niewątpliwie wynosi kilka lat – powiedział etnograf, któremu nieobce były poślizgi czasowe. – Nie tak wiele. Niestety, ani podręcznik, ani przewodnik nie podają cyfr pozwalających na dokładniejszą ocenę tej różnicy. Te gatunki ludzi nie były w ogóle porządnie zbadane. Może ci mali faceci wyświadczają jej zwykłą grzeczność, a może od tego cholernego klejnotu zależy wybuch wojny między gatunkami. Może spełniają jej zachcianki, bo uznają jej wyższość. Albo mimo pozorów ona jest ich więźniem i używają jej na wabia. Co my o nich wiemy?… Czy możesz oddać ten naszyjnik, Ketho?

–  Tak. Wszystkie exotica są teoretycznie wypożyczone, gdyż czasem wypływają podobne roszczenia. Zwykle ustępujemy. Pokój ponad wszystko, dopóki nie wybuchnie wojna…

–  Proponuję więc, żeby jej to oddać.

–  Z przyjemnością – uśmiechnął się Ketho. Otworzywszy gablotę, wyjął złoty łańcuch i w swojej nieśmiałości podał go Rocannonowi, mówiąc: – Ty jej to daj.

I tak błękitny klejnot znalazł się przez chwilę w dłoni Rocannona, który z dłonią pełną błękitnego ognia i złota odwrócił się do pięknej nieziemskiej kobiety. Semley nie wyciągnęła do niego rąk, tylko pochyliła głowę i Rocannon założył jej naszyjnik. Błękitny ogień zabłysnął na jej złotobrązowej szyi. Semley posłała znad niego spojrzenie tak przepełnione dumą, radością i wdzięcznością, że Rocannon stał bez słowa, kustosz zaś szeptał pospiesznie w swoim języku:

–  Bardzo proszę, bardzo proszę.

Semley skłoniła złotą głowę przed nim i Rocannonem, potem odwróciła się, skinęła swoim przysadzistym przewodnikom – a może strażnikom? – i otuliwszy się znoszonym błękitnym płaszczem, odeszła, niknąc w perspektywie długiego korytarza. Ketho i Rocannon odprowadzali ją wzrokiem.

–  Mam wrażenie… – zaczął Rocannon.

–  Jakie? – spytał zdławionym głosem Ketho po dłuższej chwili.

–  Mam czasami wrażenie… wiesz, przy spotkaniach z mieszkańcami światów, o których wiemy tak niewiele… wrażenie, że natknąłem się na strzęp legendy albo tragicznego mitu, którego nie rozumiem…

–  Tak – odezwał się kustosz i odchrząknął. – Ciekawe… ciekawe, jak ona ma na imię.

Piękna Semley, Semley złotowłosa, Semley z naszyjnikiem. Narzuciła swoją wolę Gliniakom, a nawet Władcom Gwiazd w tym okropnym miejscu, do którego zabrali ją Gliniacy, w tym mieście na krańcu nocy. Nawet oni ustąpili i  ze swego skarbca chętnie oddali jej klejnot rodzinny. Ale wciąż jeszcze nie mogła się otrząsnąć z nastroju tych jaskiń, gdzie skały nawisały nad głową, gdzie nie wiedziało się, kto mówi ani co się dzieje wokół, gdzie dudniły głosy i wyciągały się szare ręce… Dość tego. Zapłaciła za swój naszyjnik, bardzo dobrze. Teraz jest jej. Cena została zapłacona, co przeszło, minęło.

Jej wiatrogon wyczołgał się z jakiejś zagrody z mętnym okiem, z futrem pokrytym szronem i początkowo, kiedy już wyszli z gdemiarskich jaskiń, nie chciał wzlecieć. Teraz jakby doszedł do siebie i płynął przez jasne niebo na łagodnym południowym wietrze ku Hallan.

–  Szybciej, szybciej! – przynaglała go Semley. Śmiała się, gdy wiatr oczyścił jej umysł z ciemności. – Chcę jak najszybciej zobaczyć Durhala…

Przybyli do Hallan o zmierzchu drugiego dnia. Jaskinie Gliniaków wydawały jej się zeszłorocznym złym snem, kiedy jej wiatrogon pokonywał tysiąc stopni Hallanu i Most Otchłani, gdzie las zapadał się nagle na setki metrów. W złotym świetle wieczoru zsiadła ze swego wierzchowca na dziedzińcu i resztę schodów przeszła między sztywnymi, rzeźbionymi postaciami bohaterów i dwoma strażnikami, którzy skłonili się przed nią, nie mogąc oderwać wzroku od pięknego ognistego klejnotu na jej piersi.

W sieni zatrzymała przechodzącą dziewczynę, bardzo piękną dziewczynę, z wyglądu jedną z krewniaczek Durhala, chociaż Semley nie mogła sobie przypomnieć jej imienia.

–  Poznajesz mnie, panienko? Jestem Semley, żona Durhala. Czy nie zechciałabyś pójść do pani Durossy i powiedzieć jej, że wróciłam?

Dziewczyna spojrzała na nią z dziwnym wyrazem twarzy.

–  Tak, pani – wyjąkała i pobiegła do wieży.

Semley czekała w pozłacanej zrujnowanej sali. Ani żywego ducha. Czyżby wszyscy byli w Wielkiej Sali przy stole? Panowała niepokojąca cisza. Po chwili Semley ruszyła w kierunku wieży. Nagle ujrzała spieszącą po kamiennej posadzce siwowłosą zapłakaną kobietę, która wyciągając ramiona, wołała jej imię. Cofnęła się, gdyż nigdy nie widziała tej staruszki.

–  Kim jesteś, pani?

–  Jestem Durossa.

Semley stała w milczeniu, bez ruchu, podczas gdy Durossa obejmowała ją z płaczem i pytała, czy to prawda, że Gliniacy schwytali ją i trzymali przez tyle długich lat pod zaklęciem, czy też może były to sztuczki Fiia? Potem, odsunąwszy się na krok, Durossa przestała łkać.

–  Jesteś nadal młoda, Semley. Jak w dniu, kiedy odjechałaś. I masz naszyjnik…

–  Przywiozłam posag mojemu mężowi Durhalowi. Gdzie on jest?

–  Durhal nie żyje.

Semley zamarła w bezruchu.

–  Twój mąż, a mój brat Durhal, pan na Hallan, zginął w bitwie siedem lat temu. Władcy Gwiazd nie przyjeżdżają już więcej. Wdaliśmy się w wojnę ze Wschodnimi Zamkami, z Angyarami z Log i Hul-Orren. Durhal zginął w walce przeszyty włócznią średniaka, gdyż miał marną zbroję dla ciała i żadnej dla ducha. Leży pochowany na polach blisko orreńskich bagien.

Semley odwróciła się do wyjścia.

–  Pójdę zatem do niego – powiedziała, dotykając ręką łańcucha ciążącego jej na szyi. – Zaniosę mu mój dar.

–  Zaczekaj, Semley! To córka Durhala, twoja córka, Piękna Haldre!

Była to dziewczyna, którą zatrzymała i posłała po Durossę, lat około dwudziestu, z oczami ciemnoniebieskimi jak oczy Durhala. Stała obok Durossy, wpatrując się w kobietę, która była jej matką i rówieśniczką. Były w tym samym wieku, miały takie same złote włosy i były równie piękne, tylko Semley była nieco wyższa i miała błękitny klejnot na piersi.

–  Weź to, weź to. Przywiozłam to z krańca długiej nocy dla Durhala i dla ciebie! – krzyknęła Semley, schylając głowę, żeby zdjąć ciężki łańcuch. Upuściła go na kamienie. – Weź go, Haldre! – krzyknęła jeszcze raz i z głośnym płaczem wybiegła z zamku Hallan. Przebyła most, potem długie, szerokie schody i jak uciekające dzikie stworzenie rzuciła się ku lasom porastającym zbocza gór. I znikła.