Obaj mają w sobie krew Targaryenów, więc w obu będzie pewien element szaleństwa. Gdyby mieli inne pochodzenie i dzieciństwo, bardziej podobne do Rhaenyry na przykład, ich relacja byłaby inna. [...] Na wiele sposobów są efektem swojego pochodzenia i historii. Oczywiście są też rozpieszczeni. Nie uważam jednak, że się nie lubią. To bracia. Aegon był wściekły, że Aemond zasiadał w małej radzie i knuł oraz spiskował z Cristonem Colem za jego plecami. [...] Nie chodzi o to, że Aegon nie lubi Aemonda, a raczej chciał mu pokazać swoje miejsce w szeregu.

Na początku 2. sezonu Aegon mówi o Aemondzie, jak o wiernym psie, który będzie atakować wrogów na rozkaz i zna swoje miejsce w królestwie. Ale ta moneta mogła się odwrócić w każdej chwili. Wszyscy tańczą na krawędzi noża i czasem wystarczy jedno popchnięcie. W krwi Targaryenów zawsze istnieje ryzyko zdrady. Ale czy to było intencjonalne? Kto wie.

To, czy Aemond chciał zabić Aegona, jest już do interpretacji widzów. Nie mogę o tym mówić. Nie chcę, żeby sugerowali się tym, co powiem.

Aegon chce być postrzegany, jako dobry król. To coś innego niż bycie dobrym królem. Chodzi o to, jak jest postrzegany. To, w jaki sposób go gram polega na pokazaniu, jak jest postrzegany w Królewskiej Przystani i Westeros. Chce, żeby ludzie go dostrzegali i dlatego chce robić właściwe rzeczy. Nie zestarzało się to dobrze, gdy zrozumiał, że podejmowane przez niego decyzje mu nie służyły.

Aemond pewnie rządziłby żelazną pięścią. Byłby pewnie zimny i bezwzględny. Chciałby, żeby ludzie się go bali. Często mówi o tym, jak był prześladowany i dręczony, więc zapewne chciałby być tym pewnym siebie, potężnym mężczyzną, z którym lepiej nie zadzierać, co mogłoby być dla niego niebezpieczne jako króla.