Najnowsza recenzja redakcji

O ile pilot był zupełnie niepotrzebnym zapychaczem na dobry początek, rozciągającym pierwsze minuty filmu do niewiarygodnie wręcz długiego czasu, o tyle drugi epizod daje fanom dokładnie to, czego chcieli. Mamy więc napad na bank, który postawił braci Gecko w dość niefortunnym położeniu i rozpoczął ich podróż do Meksyku. Poznajemy także rodzinę Fullerów, która przecież ma do odegrania dość znaczącą rolę, oraz mamy możliwość przyjrzenia się bliżej ich relacjom.

Jest to jeden z powodów, dla których adaptacja w ogóle powstała. Rodriguez ma w końcu czas rozwinąć postacie oraz pokazać to, o czym tylko wspominano w dialogach 20 lat wcześniej. Sekwencja napadu na bank zrealizowana została wręcz po mistrzowsku i nie sposób nie było oglądać jej, nie siedząc na krawędzi fotela. Duża w tym zasługa aktorów. Niestety D.J. Cotrona dalej nie dodaje nic od siebie, a jedynie kopiuje rolę Clooneya, za to sprawa ma się zgoła inaczej, jeśli chodzi o Zane'a Holtza. Jego Ritchie kradnie praktycznie całe show i nie sposób oderwać od niego wzroku. Jeśli dodamy do tego głosy, które nieustannie słyszy nasz bohater, to okazuje się on być niesamowicie intrygującą postacią - w przeciwieństwie do swojego filmowego pierwowzoru. Nawet oglądając scenę rozmowy pomiędzy dwoma braćmi, mimo wszystko można odczuć lekki niepokój, nie mówiąc już o momentach, gdy wkracza on do akcji. Poziom dziwności przekracza wtedy wszelkie dopuszczalne normy, ale muszę przyznać, że podoba mi się kierunek, w jakim to wszystko zmierza.

Wprowadzenie nadnaturalnych motywów na razie sprawdza się całkiem nieźle, czego nie można powiedzieć o postaci Carlosa. W filmie był on tylko "imieniem", które nieustannie pojawiało się w dialogach między bohaterami, a swoją obecność ujawnił dopiero na samym końcu, by podsumować całość przepiękną wręcz puentą. W tym wypadku twórcy poszli o krok dalej i, niestety, nie wypada to dobrze. Wolałam, gdy był enigmatyczną postacią, a nie potworem pijącym ludzką krew.

Odświeżenie konceptu głównych bohaterów nie sprawdziło się również w przypadku rodziny Fullerów. Młodsze pokolenie wciąż jest niesamowicie irytujące i zostało sprowadzone do karykatur samych siebie. Nie wiem, jak mam im kibicować, a w szczególności Kate, kiedy w przeciągu pierwszych pięciu minut, gdy pojawili się na ekranie, osobiście liczyłam na to, że coś im się stanie. Ot, pobożne życzenia.

Podobnie jak w przypadku pilota, podtrzymuję moją opinię, że nie jest to serial wybitny, choć drugi odcinek udowadnia, że historia sama w sobie jest w stanie zaciekawić widza, o ile nie jest się fanem oryginalnego filmu. Mam nadzieję, że twórcy nie postanowią cały czas kopiować samych siebie i będą w stanie na przełomie nadchodzących odcinków pozytywnie zaskoczyć oraz pokazać historię od zupełnie innej strony.