Po emisji poprzedniego odcinka From Dusk Till Dawn: The Series byłam święcie przekonana, że tego serialu nic już nie jest w stanie uratować. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że im bliżej finału, tym robi się coraz ciekawiej.
Piąty odcinek to techniczny majstersztyk – był zabawny, pokręcony w zupełnie inny sposób niż dotychczas, świetnie wyreżyserowany, a co najważniejsze: popchnął fabułę do przodu na tylu możliwych poziomach, że sama byłam zaskoczona, iż z pozoru niepotrzebny rozwój postaci okazał się być częścią większego planu. Każda minuta utwierdzała mnie w przekonaniu, że serial ma do zaoferowania widzom coś więcej aniżeli bycie marną kopią filmu.
Odcinek pod tytułem „Self-Contained” w perfekcyjny sposób oddaje nerwową atmosferę, jaka towarzyszy rodzinie Fullerów i braciom Gecko, a jeśli dodamy do tego akcję, która przez większość czasu dzieje się w vanie, to otrzymamy perfekcję w czystej postaci. Klaustrofobiczna atmosfera, która towarzyszy widzowi przez cały odcinek, tylko potęguje efekt bezradności bohaterów i fakt, że każdy z nich próbuje utrzymać status quo z poprzednich odsłon, pokazując, kto ma nad kim władzę. Pierwszy raz naprawdę byłam ciekawa reakcji poszczególnych postaci na wydarzenia, które dzieją się w tym konkretnym momencie.
Twórcy dostarczają nam także niezwykle potrzebnego rozwoju postaci, dzięki czemu Fullerowie w końcu przestali być tak na wskroś nudni, a interakcje pomiędzy Sethem a Ritchiem nabrały zupełnie nowego wymiaru. D.J. Cotrona (grający Setha) w końcu przestał kopiować rolę swojego poprzednika i pokazał wewnętrzną walkę, którą toczy jego bohater. Zaskoczył również fakt, że twórcy pozornie odkryli wszystkie karty związane z postacią Jacoba. Moment, w którym widzimy, co tak naprawdę przydarzyło się jego żonie, okazał się szczerze przejmujący i byłam w stanie w końcu zrozumieć, dlaczego bohater postanowił porzucić swoje dotychczasowe życie. Była to jedna z tych decyzji, które zmieniły praktycznie całe moje postrzeganie serialu. Już nie mogę się doczekać, by zobaczyć więcej.
Oczywiście nie obyło się bez potknięć. Wprowadzenie postaci Freddiego i Carlosa było z pozoru zupełnie niepotrzebne. I o ile twórcy tym epizodem udowadniają, że ten drugi jednak ma jakieś minimalne znaczenie dla rozwoju fabuły, to mimo wszystko obaj są zupełnie oderwani od świata przedstawionego. Zarzut dotyczy w głównej mierze postaci granej przez Jessiego Garcię. Powody, dla których szuka braci, są całkowicie zrozumiałe, a oni sami potrzebują kogoś, kto by ich ścigał, ale tak naprawdę nie jest on dla nich żadnym zagrożeniem. Coś w całej jego historii po prostu nie pasuje, tylko jeszcze nie jest pewna co. Rozwój Carlosa również był zbędny. Jego wątek z tego odcinka mógł zostać rozwiązany w identyczny sposób jak w filmie i nie byłabym zła, gdyby dalej pozostał enigmatyczny „imieniem” pojawiającym się w najmniej oczekiwanym momencie, by uratować sytuację.
Mimo tego epizod okazał się jednym z lepszych, pomijając fakt, że pozbawiony był nadprzyrodzonej otoczki, do której jesteśmy przyzwyczajeni. Dzięki niemu w końcu osiągnęliśmy długo wyczekiwany przez wszystkich punkt podróży: bracia Gecko przekroczyli granicę z Meksykiem i szykują się na spotkanie z przeznaczeniem. Na chwilę obecną jest to pozytywne zaskoczenie, które pobudza zainteresowanie tym, co przyniesie pięć finałowych odcinków.
