Najnowsza recenzja redakcji

Twórcy skupiają się tym razem na wątku rodziny Fullerów, który od początku do końca rozczarowuje. Widz otrzymuje rodzinny melodramat, który prowadzi do momentu kluczowego dla rozwoju fabuły. Chwila, w której bohaterowie opuszczają motel, jest najlepszą rzeczą, jaką ma do zaoferowania odcinek i byłam pełna podziwu dla sposobu, w jaki zrealizowano całą sekwencję. Jest dynamicznie, emocjonalnie, a dodatkowo dostajemy ciąg niepokojących ujęć, które przypominają o tym, że to mógłby być naprawdę dobry serial. Niemniej jednak wciąż mam wrażenie, że jest to dalej ta sama historia z filmu, tylko rozciągnięta w czasie, co wpływa niekorzystnie na odbiór nowej produkcji Rodrigueza.

Tym razem zaskakująco dobrze wypada Robert Patrick, wcielający się w rolę głowy rodziny Fullerów. Miło jest zobaczyć wariację na temat postaci granej przez Harveya Keitela, która pokazuje nam przemianę z człowieka wiary w jednostkę na tyle wrażliwą, że ciężar win z przeszłości przytłacza ją każdego dnia. W związku z tym otrzymujemy serię retrospekcji, w których widzimy kochającą się rodzinę, niezdającą sobie sprawy z tego, co dopiero nadejdzie.

O ile rola Jacoba w nowej wersji wypada przekonująco, o tyle Kate z odcinka na odcinek staje się coraz bardziej nijaka i irytująca, a zważając na rolę, jaką będzie miała później do odegrania, trudno jest mi ten fakt zaakceptować. Zamiast kibicować bohaterce w jej poczynaniach i próbach odkrycia prawdy, skrycie liczyłam, że twórcy zepchną ją na dalszy plan. Dobitnie widać to w scenie na basenie, gdzie partneruje jej Zane Holtz. Zupełnie nie interesowało mnie, co Kate ma tak naprawdę do powiedzenia, i z zapartym tchem czekałam na kolejny ruch Ritchiego. A trzeba przyznać, że postać skupia na sobie całą uwagę widza.

Sam fakt, że bohater w przeciwieństwie do swojego filmowego odpowiednika nie jest perwersyjnym szaleńcem oraz posiada dar widzenia dzięki mentalnemu kontaktowi z Satanico Pandemonium, sprawia, że z odcinka na odcinek coraz bardziej jestem nim zaintrygowana. Może gdyby twórcy w całości skupiali się na jego postaci i elementach nadprzyrodzonych, dostalibyśmy serial, który nie tylko traktowałby z szacunkiem oryginał, ale był czymś, co chciałoby się oglądać co tydzień na szklanym ekranie.

To, co jednak najbardziej irytuje, to nieustanna wręcz głupota bohaterów oraz brak konsekwencji w kreowania całej historii. Nie wiem, ile jeszcze razy Ritchie musi wyciągać brata z tarapatów, by ten w końcu zrozumiał, że jest najmniej odpowiednią osobą do kierowania całą operacją, a jego brat ma nie tylko plan, ale i wsparcie sił nadprzyrodzonych, które nieustannie im pomagają. Ile jeszcze razy Jacob będzie musiał skrzywdzić córkę, by zrozumieć, że ta go nienawidzi? Im dłużej oglądam serial, tym coraz trudniej mi uwierzyć w to, co widzę. O ile w oryginale absurd gonił absurd, to jednak byłam w stanie "zawieszenia niewiary" i czerpałam niezwykłą przyjemność z seansu. W tym wypadku wszystko powoli zaczyna tracić sens i zupełnie nie potrafię się odnaleźć w świecie wykreowanym na potrzeby telewizji.

Mam nadzieję, że kolejny epizod dostarczy mi niezapomnianych emocji, na które czekam już od dłuższego czasu, i zagęści atmosferę pomiędzy bohaterami. W końcu wszyscy zmierzają ku krwawemu przeznaczeniu i muszę przyznać, że już nie mogę się doczekać, by to zobaczyć. Na razie jest nudno i przewidywalnie do tego stopnia, że zaczęłam się zastanawiać, czy naprawdę potrzebne było rozwlekanie parominutowej sceny z filmu do niepokojących rozmiarów całego odcinka, czy nie lepiej było tym razem odpuścić i oszczędzić sobie wstydu...